Πολλοί κοινωνούν μια φορά το χρόνο, άλλοι δύο φορές, άλλοι περισσότερες. Ποιους απ' αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν;

Ούτε τους μία ούτε τις πολλές ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα.

Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη, ετοιμάζουν για τον εαυτό τους.

Ο άγιος απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α' Κορ. 11:27, 29).

Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.

Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι.

Μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση.

Και όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή.

Γι' αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.

Η θεία Κοινωνία

Προϋπόθεση της μετάληψης της Θείας Κοινωνίας είναι η καθαρή συνείδηση.

Τη στιγμή εκείνη της θείας Κοινωνίας, γνώριζε πως εκεί είναι παρών ο Χριστός, ο Βασιλέας των όλων. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά το χέρι που απλώνεται είναι του Χριστού.

Μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι… επειδή είναι εορτή για παράδειγμα! Αλλά όταν αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη Θεία Λειτουργία και να Κοινωνήσετε, καθαρίστε καλά τον εαυτό σας…. και από πολλές μέρες πριν για να προλαβετε. Πως; Mε τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά θέματα, ζητήστε συγνώμη …!

        Κανόνας στο συγκεκριμένο ερώτημα δεν υπάρχει. ...Όμως κάθε φορά που αμαρτάνει ο πιστός, οφείλει να προσέρχεται στον πνευματικό του και να εξομολογείται...όπως το ρούχο που φοράμε και μας αρέσει, όταν λερώσει, το πετάμε ή το πλένουμε; Το πλένουμε, για να το ξαναφορέσουμε. ΄Έτσι συμβαίνει και με το μυστήριο της εξομολογήσεως. Λερώνεται η ψυχή μας, δεν την πετάμε, αλλά την φροντίζουμε. Με την εξομολόγηση την ψυχή την πλένουμε και την καθαρίζουμε. 

      Γιατί η  ψυχή πρέπει να είναι ήρεμη, με συνείδηση καθησυχασμένη και όχι ταραγμένη. Πολλές πράξεις και λόγια κάνουν βαριά την ψυχή. Η συσσώρευση αμαρτημάτων κάνει τον άνθρωπο νευρικό, απότομο, οξύ και αλλοπρόσαλλο. Για τον λόγο αυτό η τακτική επαφή με τον πνευματικό ωφελεί τα μέγιστα στην συμφιλίωση της ψυχής με το Θεό, με τον εαυτό της, και με τους ανθρώπους γύρω της.

        Ένας άνθρωπος που για πρώτη φορά προσεγγίζει το μυστήριο της μετανοίας, καλόν θα είναι μέχρι να μάθει να εξομολογείται καθαρά και σωστά, να συχνάζει πιο τακτικά στο μυστήριο. Δεν γίνεται με την πρώτη εξομολόγηση να εξαντλήσει ο πνευματικός όλα τα πνευματικά θέματα ειδικότερα δε, να μεταφέρει στον εξομολογούμενο όσα είναι αναγκαία από την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Απαιτείται εκ μέρους του πνευματικού και του εξομολογούμενου υπομονή και επιμονή. Τότε μόνον κερδίζει κάποιος στην πνευματική ζωή, όταν κάνει υπομονή και ταυτόχρονα υπακοή στο λόγο του πνευματικού. Σίγουρα ο αρχάριος θα αρχίσει με λίγα πράγματα, με έναν μικρό κανόνα, π.χ με μία μικρή προσευχή, με λίγη νηστεία.

       Όταν όμως, υπακούοντας ταπεινά στον πνευματικό του, θα κατακτά με τη Χάρη του Θεού πνευματική γνώση περί της ορθοδόξου ζωής, τότε από μόνος του θα επιζητά τα περισσότερα και τα ανώτερα.  Όπως το μωρό αρχικά και για αρκετό διάστημα δεν τρέφεται με καμιά άλλη τροφή εκτός του γάλακτος, που δεν είναι άλλο από την εύπεπτη πνευματική συμβουλή, που του παρέχει διακριτικά ο πνευματικός του. Σιγά -σιγά, όσο το μωρό αρχίζει να μεγαλώνει, αυξάνει η πνευματική δόση, όχι μόνον η ποσότητα της τροφής του, αλλά και η ποιότητα της.

       Κατά την εξομολόγηση χρειάζεται ιδιαιτέρως προσοχή της πνευματικής τροφής. Άλλο είναι να δείχνουν εξωτερικά οι άνθρωποι τι μπορούν να κάνουν, κι άλλο το πως μπορούν να το κάνουν. Στο σημείο αυτό πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα οι πνευματικοί πατέρες. Μπροστά στον υπέρμετρο ζήλο αρχαρίων πνευματικών τους τέκνων πρέπει να προβάλλουν τη διάκριση, που χαράσσει την πορεία της μεσαίας οδού, της επιλεγόμενης και βασιλικής. Οι αρχάριοι στην πνευματική ζωή και ιδιαίτερα εκείνοι οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία πλησιάζουν την Εκκλησία χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείριση. Κι αυτό, γιατί ο διάβολος ζηλεύει τον άμετρο ζήλο τους και τους χτυπάει αργότερα με την ραθυμία, την οκνηρία και την αμέλεια.

      Κάποιος πήγε κι έγινε υποτακτικός στο Άγιον Όρος. Ο έμπειρος, διακριτικός γέροντας στον οποίο υποτάχθηκε, από την πρώτη στιγμή που είδε τον αρχάριο δόκιμο μοναχό, του έβαλε έναν ελαφρύ κανόνα, για να τον σαγηνεύσει στην πνευματική ζωή. Όμως ο αρχάριος στο κελί του, εμπιστευόμενος τη δική του προαίρεση, ενώ είχε κανόνα για τριάντα μετάνοιες, εκείνος θεώρησε ότι ο κανόνας είναι μικρός. Έτσι έκανε τρεις χιλιάδες στρωτές εδαφιαίες γονυκλισίες. Τη δεύτερη μέρα έκανε το ίδιο. Την Τρίτη όμως μέρα δεν έκανε τίποτα γιατί λύγισε. Ο διάβολος πέτυχε και τον πλάνησε. Με το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύεται, ότι για την προκοπή στην πνευματική ζωή, χρειάζεται οπωσδήποτε η υπακοή σε ότι μας συμβουλεύει ο πνευματικός και σε ό,τι μας βάζει ως κανόνα.

Η εφαρμογή αυτών των κανόνων είναι αρκούντως ικανή για τη σωτηρία μας.

       Ιδιαίτερη προσοχή απαιτείται εκ μέρους του εξομολογούμενου, ποτέ να μην αφήσει τον εαυτό του να κρίνει τον πνευματικό του, για τον κανόνα που του βάζει. Επίσης προσοχή χρειάζεται στο να μην εξαγορεύεται ο προσωπικός κανόνας σε κάποιο άλλο πρόσωπο, σε συζήτηση, δήθεν , πνευματικού περιεχομένου. Ο κανόνας πρέπει να γνωρίζει ο καθένας, είναι προσωπικό του μυστικό. Ποτέ δεν πρέπει να εξαγορεύουμε σε τρίτους, τι και πόσο κανόνα έχουμε. Αυτό είναι μία παγίδα, που μας στήνει ο διάβολος. Μας βάζει εύκολα να ανακοινώνουμε τους κανόνες μας, τους κόπους μας, τις νηστείες μας κι έτσι αρχίζει μέσα στην ψυχή μας να καλλιεργείται η οίηση, η υπερηφάνεια, ο κομπασμός και η κρίση, ότι κάτι κάναμε. Αποτέλεσμα αυτής της αναφοράς είναι να μας οδηγεί η μεθοδεία του διαβόλου στην αμέλεια, στην καταλαλιά, στην κατάκριση και στην απραξία. Ακόμη απαιτείται προσοχή, στην περί του πνευματικού-εξομολόγου μας κρίση μας σε άλλα πρόσωπα. Όσο καλός κι αν είναι ο πνευματικός μας, ή όσο αυστηρός, ή όσο επιεικής, ή όσο σκληρός, ή ο,τιδήποτε άλλο ως χάρισμα, ή ως μειονέκτημά του έχει, ας παραμένει μέσα μας.

           Πολλοί συνηθίζουν να θεωρούν τους πνευματικούς τους ανώτερους από όλους τους άλλους εξομολόγους. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται, διότι θέτουν σε κίνδυνο, όχι μόνο τους ίδιους τους εαυτούς τους, αλλά κάνουν τον διάβολο να λυσσάει και να μάχεται περισσότερο τον πνευματικό τους. Ακόμη κάποιοι πιστοί αυτοπροβάλλονται, λέγοντας και διαφημίζοντας ότι είναι πνευματικά παιδιά μεγάλων πνευματικών πατέρων, για να τους σέβονται και να τους υπολήπτονται οι άλλοι. Πρόκειται περί ενός ατάκτου και πλανεμένου φαινομένου, που δυστυχώς αντί να αγιάζει αυτούς που έτσι καυχώνται, τους κρημνίζει, όχι μόνον πνευματικά, αλλά σωτηριολογικά. Τι κι αν ο πνευματικός τους είναι αγιασμένος, «μέγας» και «στάρετς», όταν οι ίδιοι ποτέ τους δεν βάζουν αρχή μετανοίας και δεν αγωνίζονται; Μήπως θα τους σώσει μόνο η γνωριμία με τους αγίους πνευματικούς πατέρες; Όχι μόνον να σχετιζόμαστε με πνευματικούς γέροντες και γερόντισσες, αλλά να προσπαθούμε να μιμούμαστε τη ζωή του Κυρίου μας, που εμπνέει όλους αυτούς. Κάποιοι πάλι εκ των πιστών, έχουν μια επιδερμική σχέση με τον πνευματικό τους. 

Το μυστήριο της μετανοίας για την κατηγορία αυτή των πιστών ισχύει, ή μάλλον τίθεται σε ενέργεια μόνο κατά τις παραμονές μεγάλων Δεσποτικών Εορτών, όπως είναι το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Τότε πλησιάζουν τον πνευματικό και μάλιστα κατά τις παραμονές, μία ή δύο μέρες προ της Θείας Μεταλήψεως και ζητούν την συγχωρητική ευχή για να μεταλάβουν. Αυτού του είδους η σχέση δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην αληθινή πνευματική ζωή. 

          Τέλος, υπάρχει και μία άλλη κατηγορία πιστών, που δεν ζητούν ούτε καν να εξομολογηθούν, αλλά ζητούν μόνο να τους διαβάσει κάποιος πνευματικός την συγχωρητική ευχή. Αυτής της κατηγορίας οι πιστοί δεν έχουν το σθένος να ομολογήσουν ότι είναι αμαρτωλοί. Αυτή η κατηγορία πιστών κρύβεται πίσω από το δάκτυλο της. Έχει φτιάξει ένα δικό της κάστρο γύρω από το πρόσωπό της και δεν επιδέχεται κανένα δυναμικό γκρέμισμα αυτού. Είναι εκείνοι που συνήθως λένε στον πνευματικό: Δεν έχω κάνει τίποτα πάτερ, διαβάστε μου μία ευχή. Η ευχή όμως της εξομολογήσεως έχει σχέση με κάποιον, που συναισθάνεται ότι είναι αμαρτωλός. Άρα, εάν ζητούμε εκ των προτέρων να μας διαβάσει ο πνευματικός την ευχή, απέχουμε τελείως από τη συντριβή και τη μετάνοια. Εάν δεν έχουμε αμαρτίες και άρα δεν είμαστε αμαρτωλοί, γιατί μα μας διαβάσει ο εξομολόγος ευχή για να κοινωνήσουμε; Για την κατηγορία αυτή των πιστών πρέπει να σημειώσουμε, ότι πρόκειται περί μιας δαιμονικής εκ προοιμίου πλάνης, που οδηγοί τους ανθρώπους αυτούς δε βεβαία πνευματική απώλεια. Για κανέναν από τους ανθρώπους που ζουν πάνω στον πλανήτη γη δεν υφίσταται το αναμάρτητο.

        Όλοι είμαστε αμαρτωλοί, οπότε όλοι μας έχουμε ανάγκη από συντριβή, μετάνοια και εξομολόγηση. Ο διάβολος όμως προκειμένου οι άνθρωποι να μη σωθούν, τους δελεάζει για να μη βάλουν ποτέ αρχή μετανοίας, ποτέ να μην αναγνωρίσουν προηγουμένως τα αμαρτήματα τους, τα λάθη τους, τα πάθη τους. Για το λόγο αυτό εργάζεται συστηματικά όλο το εικοσιτετράωρο, ώστε να μας πείσει να μην πλησιάσουμε ποτέ το μυστήριο της εξομολογήσεως. Συνεπώς πετυχαίνει τις περισσότερες φορές να κρατάει στα χέρια του πολλούς ανθρώπους. Κάθε φορά που αμαρτάνουν οι άνθρωποι, φορεί ο διάβολος ένα προσωπείο, προκειμένου να δείξει ότι αυτό που πράττουν ως αμαρτία είναι καλό, αναγκαίο, αναπόφευκτο, σωστό και πρέπον. Το ίδιο συμβαίνει κι αν ακόμη ξεφύγουν από το διάβολο μερικοί άνθρωποι και έρθουν στο μυστήριο της εξομολογήσεως, χωρίς να ομολογήσουν τα αμαρτήματά τους. Κάποιοι πάλι τα αποκρύπτουν, ή συμβαίνει κάποιες φορές δαιμονικά να επιμένουν ενώπιον του Θεού και του πνευματικού τους, ότι η τάδε αμαρτία τους δεν είναι αμαρτία, αλλά αρετή! Αυτά κάνει ο διάβολος.

Λιβανίζουμε λέγοντας τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον ἡμᾶς».

Μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι διαβάζουμε μὲ ὅσο πιὸ χαμηλὴ καὶ συντετριμμένη φωνὴ τὰ παρακάτω:

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος, ἐλέησον ἡμᾶς. (τρίς)

Πάτερ ἡμῶν...

Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου... (Ψαλμὸς 142).

Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, ... (Ψαλμὸς 50).

(μπορεῖς κάθε φορὰ νὰ διαβάζεις δύο διαφορετικοὺς ψαλμούς)

Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον ἡμᾶς.

Ὑπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν.

- Ἅγιε Ἰωάννη Προφῆτα καὶ Ἅγιοι Ἀπόστολοι πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.

- Ἅγιοι Ἱεράρχες πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.

- Ἅγιοι Μάρτυρες πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.

- Ἅγιοι Πάντες πρεσβεύσατε ὑπὲρ ἡμῶν.

Μνήσθητι Κύριε ὑπὲρ ὑγείας & φωτίσεως τῶν δούλων Σου
(ἀναφέρεις ὅσα ὀνόματα ζωντανῶν έπιθυμεῖς καὶ ἔχεις ὑπ᾿ ὄψιν σου).

Μνήσθητι Κύριε ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῶν δούλων Σου
(ἀναφέρεις ὅσα ὀνόματα κεκοιμημένων ἐπιθυμεῖς καὶ ἔχεις ὑπ᾿ ὄψιν σου).

- Μνήσθητι Κύριε καὶ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ.

Δι᾿ εὐχῶν τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον ἡμᾶς.

Για την τέλεση του Μυστηρίου χρειάζεται :

Πρώτα να συνεννοηθείτε με τον Ιερέα για την ημέρα και την ώρα της τελέσεως. Την ημέρα εκείνη πρέπει, σε ένα ευπρεπισμένο τραπέζι του σπιτιού, να υπάρχουν:

• Μια εικόνα του Χριστού ή της Παναγίας

• Ένα πιάτο με αλεύρι (με το οποίο αργότερα θα κάνουμε πρόσφορο) ή ένα πρόσφορο που θα δώσουμε στην Εκκλησία για να προσκομιστεί

• Θυμιατό στο οποίο θα καίει λιβάνι

• Επτά κεριά πάνω στο πρόσφορο ή στο αλεύρι τα οποία ανάβει ένα-ένα ο ιερέας σε κάθε ευαγγελική περικοπή

• Ένα αναμμένο καντήλι ή ποτήρι με λάδι και αναμμένο φυτίλι

• Ξυλάκια με βαμβάκι για επίχριση

• Ένα χαρτί με τα ονόματα της οικογένειάς μας και όσων παραβρίσκονται στο Ευχέλαιο, που θα μνημονεύσει ο Ιερέας κατά τη διάρκεια του ιερού Μυστηρίου

 Μέχρι και το μεσημέρι (μετά την εργασία μας) τρώμε ό,τι προβλέπεται (σε ότι αφορά και τις νηστείες) , ενώ μέχρι τις 6 μπορούμε να πάρουμε κάτι ελαφρό, οπωσδήποτε αλάδωτο. Επίσης φροντίζουμε να έχουμε πλύνει τα δόντια μας προς ένδειξη σεβασμού προς τη Θεία Κοινωνία.

Το βασικότερο δε μιλάμε, για να μην τυχόν πεταχτεί από το στόμα μας Μαργαρίτης (ψίχουλο από τη Θ.Κ.), τρώμε αμέσως Αντίδωρο και ξεπλένουμε το στόμα μας με νερό ή και  αγιασμό εάν έχουμε σε μπουκαλάκι . Δε προσκυνάμε πλέον τις εικόνες ή  άγια λείψανα διότι έχουμε ήδη μέσα μας τον Χριστό  . Εάν μας έλθει βήχας, βήχουμε με κλειστό το στόμα, ή σε χαρτομάντηλο, το οποίο καίμε και εννοείτε ότι  δε φτύνουμε. Ξαναπλένουμε τα δόντια μας την επόμενη το πρωί αν είμαστε από αγρυπνία ή το βράδυ αν έχουμε μεταλάβει το πρωί. 

Ό,τι έχει έλθει σε επαφή με τη Θεία Κοινωνία πρώτα το γλείφουμε, μετά το κόβουμε και το καίμε. Τη στάχτη τη ρίχνουμε σε ποτάμι, στη θάλασσα, σε χωνευτήρι Ι. Ναού η και σε μέρος που δεν πατιέται. 
Αν μας έρθει εμετός, θα το μαζέψουμε όσο καλυτερα γίνεται  και θα το ρίξουμε σε κατάλληλους χώρους. Ό,τι απομένει, ρίχνουμε οινόπνευμα και το καίμε. Επίσης, το εξομολογούμαστε, όταν πάμε στον Πνευματικό μας 
Σε περίπτωση που μας φύγουν σάλια  τα μαζεύουμε με ένα χαρτομάντηλο, το οποίο καίμε τελικά, προσέχοντας να μην πάνε στα ρούχα. 

Δε συμμετέχει σε Μυστήρια της Εκκλησίας. Μπορεί όμως να τα παρακολουθεί. Επειδή η ακαθαρσία είναι φυσική και ακούσια, μπορεί κατ' οικονομία να παίρνει αντίδωρο, να προσκυνά τις εικόνες, να λαμβάνει αγιασμό, να προσκυνά, εκτάκτως, Άγια λείψανα.

Κανονικά δεν επιτρέπεται να κοινωνεί και θα πρέπει  να συμβουλεύεται κάποιον διακριτικό Πνευματικό

Και οι δύο αγιασμοί (παραμονής και Φώτων) είναι μεγάλοι αγιασμοί και δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους. Ούτε στην ουσία, ούτε στη χρήση. Αυτό φαίνεται στη σχετική ακολουθία τους. Τους πίνουμε με πίστη προς αγιασμό μας, για θεραπεία ψυχών και σωμάτων, αλλά και ραντίζουμε μ' αυτόν σπίτια, χωράφια, ζωντανά, κήπους, οχήματα κ.λπ. Πρώτα κοινωνούμε, μετά πίνουμε Μεγ. Αγιασμό και μετά τρώμε αντίδωρο.

Αν δε κοινωνούμε αλλά πίνουμε αγιασμό τότε πρώτα πίνουμε μεγάλο Αγιασμό και μετά τρώμε Αντίδωρο.  Αντίθετα, πρώτα τρώμε Αντίδωρο και μετά πίνουμε το μικρό Αγιασμό.

Καταρχήν πριν πάμε στην Εκκλησία δεν τρώμε, δεν πίνουμε καφέ ούτε νερό και δεν καπνίζουμε πριν εκκλησιαστούμε. Ιδίως πριν κοινωνήσουμε, αλλά και όταν θελήσουμε να φάμε αντίδωρο.
Φροντίζουμε να είμαστε εκεί από την αρχή, στον Εξάψαλμο. Την Κυριακή, το αργότερο πριν το Ευαγγέλιο του Όρθρου, για να προσκυνούμε τον Αναστάντα Χριστό.  

Παρακολουθούμε τον Εξάψαλμο  ακίνητοι, σιωπηλοί, όρθιοι και δεν κάνουμε κατά τη διάρκειά του το σταυρό μας (ούτε στο μέσον που λέγεται το «Δόξα Πατρί...»). Εάν φθάσουμε στο Ναό την ώρα που διαβάζεται, αναμένουμε το τέλος του Εξάψαλμου στην είσοδο του κυρίως Ναού.

Εκτός του Ναού υπάρχουν σχεδόν πάντοτε, όποτε θέλουμε αλλά ιδιίως στις παρακάτω περιπτώσεις:
1. Όταν περνάμε έξω από Ι. Ναούς,
2. Όταν τρώμε,
3. Όταν ξεκινάμε το ταξίδι, ή φθάνουμε στον προορισμό μας,
4. Όταν κινδυνεύουμε κλπ.
Εντός του Ναού σε κάθε Τριαδική εκφώνηση, στις εκφωνήσεις της Παναγίας, όταν ακούγεται στα τροπάρια το όνομα του τιμωμένου αγίου, στον Τρισάγιο ύμνο, στην «Τιμιωτέραν...» (όταν φθάνουμε στο «την όντως Θεοτόκον...» για να τονίζεται ότι γέννησε Θεό), στην αρχή και στο τέλος των Ακολουθιών κ.λπ.

Δεν κάνουμε το σταυρό μας κατά τη διάρκεια του Εξάψαλμου, όταν ο Ιερέας μας θυμιάζει, όταν φιλάμε το χέρι Ιερωμένου και όταν λαμβάνουμε αντίδωρο από το χέρι του.

Στο τέλος των Παρακλήσεων (στο «Πάντων προστατεύεις, Αγαθή» κ.λπ. και στα 4 Εξαποστειλάρια του 15αύγουστου), στην ευχή του Οσίου Εφραίμ τη Μ. Τεσσαρακοστή (τρεις συν μία), στη μεγάλη Είσοδο των Προηγιασμένων Θ. Λειτουργιών (μένοντας κάτω μέχρι το πέρας της), πριν προσκυνήσουμε Άγια λείψανα (τις κάνουμε νωρίτερα για να μη γίνεται καθυστέρηση). 

Την Κυριακή επείδη είναι Αναστάσιμη ημέρα και τη Διακαινήσιμο εβδομάδα, δηλ. την εβδομάδα μετά το Πάσχα, επειδή είναι Αναστάσιμη περίοδο, δεν γονατίζουμε ποτέ και πουθενά. Ούτε στο σπίτι μας, ούτε στις Ι. Ακολουθίες, ούτε στην Θεία Λειτουργία.

Όταν φθάσει η νεκροφόρα μπροστά μας, κάνουμε το σταυρό μας λέγοντας: «Ο Θεός να τον αναπαύσει». Εάν βρισκόμαστε σε όχημα, εξερχόμαστε.

Η βυζαντινή ώρα είναι μια παλιά μέθοδος μέτρησης του χρόνου που είναι τώρα πλέον σχεδόν εξαφανισμένη.

Η ώρα 0:00:00 αρχίζει καθημερινά με το ηλιοβασίλεμα. Λόγω εποχικών διακυμάνσεων της διάρκειας μιας ημέρας, η ώρα μηδέν μπορεί να ποικίλει κατά αρκετές ώρες καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.

Τώρα χρησιμοποιείται σε πολύ λίγα μέρη, όπως για παράδειγμα στα ανατολικά ορθόδοξα μοναστήρια του Αγίου Όρους στην Ελλάδα και στο μοναστήρι της Ιεράς Λαύρας του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου στη Δυτική Όχθη.

Tα μεσάνυχτα στην βυζαντινή ώρα είναι στην χρονική στιγμή που δύει ο ήλιος, στο δικό μας απόγευμα.

Το βυζαντινό ημερολόγιο είναι μια σχετική μέθοδος τήρησης ημερομηνιών.

Αυτό ακολουθούν τα 19 μοναστήρια του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, με εξαίρεση την  ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΙΒΗΡΩΝ στην Αθωνική χερσόνησο που ακολουθεί διαφορετική μέθοδο μέτρησης του χρόνου,  το χαλδαϊκό σύστημα χρόνου, οπου η  ώρα ρυθμίζεται με βάση την ανατολή του ηλίου  οπότε και αρχίζει να μετρά η πρώτη ώρα της ημέρας την χρονική στιγμή που ανατέλλει ο ήλιος. 

Στα  μοναστήρια η ρύθμιση της ώρας γίνεται κάθε Σαββάτο βράδυ και ισχύει όλη την επόμενη εβδομάδα. Η μέρα γενικά στο ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ διαιρείται σε τρία οκτάωρα, που είναι αφιερωμένα το καθένα στην προσευχή, την εργασία και την ανάπαυση. 

Ειδικότερα,  το ωρολόγιο πρόγραμμα των μοναχών με βάση την δικιά μας ώρα:
Ο Όρθρος στις μονές ξεκινά καθημερινά στις 2.30 π.μ. και η Λειτουργία ολοκληρώνεται περίπου στις 6.30 τα ξημερώματα.  Η τράπεζα (το μεσημεριανό γεύμα) προσφέρεται στις 10 π.μ. Στις 3.30 μ.μ. ξεκινά ο Εσπερινός και αμέσως μετά ακολουθεί η βραδινή τράπεζα (το δείπνο). 

«Η Θεία Κοινωνία είναι ένας ποταμός πιο δυνατός και πιο σφοδρός απ' τη φωτιά, που όμως δεν κατακαίε, αλλά περιλούει και πυρπολεί αφλέκτως αυτόν που παίρνει αυτή την τροφή των αγγέλων μέσα του. Να! όπως παίρνεις το χρυσό και καθώς λειώνει στη φωτιά, αν ήταν δυνατόν να γίνει και να βουτούσες μέσα στο χέρι σου ή τη γλώσσα σου σ' αυτόν ,τότε αμέσως θα γινόταν χρυσή , έτσι κι εδώ κι ακόμη πιο πολύ χρυσώνει την ψυχή σου το αίμα του Χριστού».
        Με τη συνεχή θεία κοινωνία δυναμώνει η θέληση του πιστού και στηρίζεται από τον Χριστό με «πνεύμα ηγεμονικό» μπροστά στην ολισθηρότητα των λογισμών. Αντιστέκεται στον πειρασμό με μια δύναμη που ξεπηδά μόνη της από την καρδιά του. Μάλλον πρέπει να πούμε καλύτερα πως ο Χριστός είναι Αυτός που πολεμά και κάνει τον αγώνα και σώζεται ο πιστός εφ' όσον είναι εντός του. Αφήνει σ' αυτόν να πολέμα και να υπερασπίζεται. 

Στην πνευματική πρακτική διαπιστώνει κανείς ότι πολλές περιπτώσεις ανθρώπων μέσα από την συνεχή Θεία Κοινωνία έχουν θεραπευθεί από διάφορα ψυχικά νοσήματα.

Πολύ όμορφα και πάλι ο ίδιος ο Ιερός Πατήρ μιλά για το αίμα του αμνού που άλειψαν το Πάσχα οι Εβραίοι στις πόρτες τους και σώθηκαν από τον ολοθρευτή άγγελο και το αντιπαραβάλλει με το Αίμα του Χριστού, που κοινωνούμε στην Θεία Ευχαριστία
    «Βλέπεις πως το αίμα εκείνο το αναίσθητο, το άψυχο, έσωσε τους ανθρώπους που έχουν ψυχές όχι επειδή ήταν αίμα, αλλά επειδή συμβόλιζε και προφήτευε την θυσία και το αίμα του Χριστού και όταν είδε ο ολοθρευτής το αίμα επιχρισμένο τις πόρτες, δεν τόλμησε να μπει μέσα.         Έτσι λοιπόν και τώρα, όταν βλέπει ο διάβολος όχι πια το αίμα εκείνο το συμβολικό χρισμένο στις πόρτες, αλλά το αληθινό Αίμα του Χριστού χρισμένο στο στόμα των πιστών , στην πόρτα του χριστοφόρου ναού, δεν θα διστάσει πολύ περισσότερο; Διότι , αν άγγελος είδε τον συμβολικό αυτόν τύπο και ντράπηκε, πολύ περισσότερο ο διάβολος δεν θα φύγει βλέποντας αυτό το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;».

Ο διάβολος φοβάται την Θεία Κοινωνία.....Είναι αυτό που τον πονά και τον διαλύει και αδυνατεί και υποχωρεί, όταν βρίσκεται μπροστά στους συνεχώς κοινωνούντας των Αγίων Μυστηρίων. 

   Να κατανοήσεις και να παραδεχθείς πως η ενασχόληση σου με τη συμπεριφορά των άλλων και πολύ περισσότερο, η ενόχληση σου απ' αυτήν αποκαλύπτουν τη δική σου εμπάθεια ή τουλάχιστον επιπολαιότητα.
Γιατί δεν μπορείς να γνωρίζεις τις βαθύτερες αιτίες των λόγων ή των πράξεων του πλησίον. 

Μην κρίνεις , λοιπόν, ποτέ και κανέναν. Τον εαυτό σου να κοιτάς και με τη δική σου διόρθωση να ασχολείσαι. Αυτό άλλωστε είναι το καθήκον σου ως χριστιανού. 

Απάντηση:

Υπομονή θα κάνουμε ώσπου να φύγουμε απ'αυτόν τον κόσμο. Με την υπομονή ο άνθρωπος αποκτάει και διατηρεί όλα τα αγαθά. Μ'αυτήν προοδεύει στη ζωή του και πετυχαίνει στους στόχους του, χωρίς να πάθει κανένα κακό.

Χάνοντας την υπομονή του κινδυνεύει να χάσει όλα του τα καλά , να υποστεί βλάβη από το κακό ή το χειρότερο να κάνει το κακό, να αμαρτήσει.

Δίχως υπομονή τίποτα δεν κατορθώνουμε. Δίχως αγώνα ούτε αρετές και πνευματικά χαρίσματα αποκτούμε , ούτε βέβαια τη σωτηρία κερδίζουμε. Γιατί η βασιλεία των Ουρανών, κερδίζεται με αγώνα και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται.(Ματθ.11:12).
(πηγη Ι.Μ. Παρακλύτου Ορωπος)

Οι θλίψεις μοιάζουν με τα πικρά νερά που συνάντησε στη Μερρά ο εβραϊκός λαός επιστρέφοντας στη γη της επαγγελίας. Τότε ο Μωυσής , με την πίστη του και με την προσευχή του, έκανε τα νερά της Μερράς, γλυκά και πόσιμα, έτσι και τώρα ο αληθηνός χριστιανός, με τη θερμή πίστη του κααι με την εγκάρδια προσευχή του, μπορεί να γλυκάνει τις καθημερινές του πίκρες, τις θλίψεις και τα βάσανα. 

Είναι πραγματικά οι θλίψεις πικρά φάρμακα, φάρμακα όμως που χορηγούνται από τον επουράνιο Ιατρό για τη θεραπεία της ψυχής. Μαλακώνουν τη σκληρή καρδιά, ταπεινώνουν το εγωιστικό φρόνημα, καταστέλλουν τα πάθη και οδηγούν στην αυτογνωσία, στην μετάνοια στην προσευχή, στην ταπείνωση , στην υπομονή, στην ελπίδα, στην ευχαριστία. 

 Στο δρόμο μας για ουράνια πατρίδα, αναπόφευκτα θα συναντήσουμε τις θλίψεις. Ας συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χωρίς σταυρό δεν ανέβηκε κανείς στον ουρανό. Όταν η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας, ο Χριστός, φοράει στεφάνι από αγκάθια , πως θέλουμε εμείς, τα πόδια, να βαδίζουμε σε δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα; 

(πηγη Ι.Μ. Παρακλύτου Ορωπος)

Η σωματική νηστεία είναι ένα βοηθητικό μέσο που μας χορηγεί η Εκκλησία μας, προκειμένου να ελευθερωθούμε από τα πάθη . Αν η νηστεία δεν συντελεί στην κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, τότε είναι μάταιη και ανώφελη.

 Αλήθεια τι νόημα έχει το να αποφεύγει κανείς κάποιες τροφές και ταυτόχρονα να επιδίδεται ανεξέλεγκτα σε διάφορες κακίες και αμαρτίες που μολύνουν την ψυχή; 

Σε μια τέτοια μολυσμένη ψυχή δεν πρόκειται ποτέ να αναπαυθεί το Πνεύμα του Θεού. Απεναντίας, ο άνθρωπος που και το σώμα του ταπεινώνει με τη νηστεία των τροφών και την ψυχή του καθαρίζει με τη «νηστεία» των παθών, αυτή είναι η πνευματική νηστεία , αναδεικνύεται άξιο κατοικητήριο του Χριστού. 

Όταν προσεύχεσαι με το στόμα, να προσεύχεσαι και με το νου, να συγκεντρώνεις δηλαδή τη σκέψη σου στα λόγια της προσευχής. Και αν, είτε από δική σου αδυναμία είτε από δαιμονική προσβολή, η σκέψη σου ξεφύγει, εσύ συμμάζεψε την πάλι, στρέφοντας την προσοχή σου στον Κύριο με συντριμμένη καρδιά. Αν συνηθίσεις να αγωνίζεσαι με αυτόν τον τρόπο, σύντομα η ψυχή σου θα γευθεί τους καρπούς της Θείας Χάρης.  

 Έχεις συνείδηση του τι πραγματικά λές;

Ισχυρίζεσαι δηλαδή ότι ο Θεός σου δίνει 365 μέρες το χρόνο και συ δεν ευκαιρείς να πας στην εκκλησία μία ώρα την εβδομάδα για να Τον ευχαριστήσεις ; 

Τι γνώμη αλήθεια έχεις για το Θεό; Μήπως λοιπόν έχεις την αίσθηση ότι ο Θεός σου χρωστάει κιόλας από πάνω;

Αν θα πας στην εκκλησία, αυτό θα το κάνεις για την ψυχή σου και δεν μπορείς να φανταστείς πόση ευλογία χάνεις όταν δεν το πραγματοποιείς...Όταν λοιπόν έχεις μια τέτοια άποψη απλώς δεν έχεις καταλάβει τι είναι ο Θεός. Ο δημιουργός σου, το Α & το Ω, το πάν, ο προορισμός μας. 

Το έχεις σκεφτεί ποτέ ειλικρινά με τον εαυτό σου ή είσαι απορροφημένος με τις δουλειές σου και το κυνήγι του χρήματος; Εγω έχω μάθει στη ζωή ότι όταν κάποιος θέλει κάτι, προσπαθεί να το πετύχει και το πετυχαίνει.Άρα στην περίπτωσή μας φαίνεται ότι δεν έχεις εκτιμήσει την αξία του Θεού και ειδικότερα την αξία της προσευχής. 

Πώς θα ξεκινήσεις άνθρωπε την εβδομάδα σου αν δεν έχεις πάει την Κυριακή στην εκκλησία να προσευχηθείς και να συμμετάσχεις στη θεία Κοινωνία (αφού έχεις φυσικά πρώτα εξομολογηθεί για να γίνεις άξιος για τη μεγάλη αυτή τιμή).Πώς περιμένεις μετά ο Θεός να ακούσει τις προσευχές σου και τα αιτήματά σου, όταν την ημέρα που είναι αφιερωμένη στον Κύριο, εσύ αντί να εκκλησιαστείς, πας εκδρομές, δουλεύεις για να πλουτίσεις, αμαρτάνεις με κάθε τρόπο; 

Δεν είναι αυτό προσβολή του ονόματος του Θεού;

 Για να διατηρούμε την ειρήνη στην ψυχή μας, δεν θα πρέπει να στηριζόμαστε στον εαυτό μας αλλά στον Θεό. Αυτός ας είναι η απροσμάχητη δύναμη και το ασάλευτο καταφύγιο της ζωής μας. Τι μας υποσχέθηκε ο Κύριος; «Εγώ θα είμαι μαζί σας ως τη συντέλεια του κόσμου» (Ματθ.28:20).

Φιλαυτία είναι η υπερβολική αγάπη και φροντίδα για τον εαυτό μας. Αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του μεταπτωτικού ανθρώπου, από το οποίο γεννιούνται όλα τα άλλα πάθη. 

Αναπτύσσεται από την έλλειψη αυτογνωσίας και ενισχύεται με την αποδοχή των ανθρωπίνων επαίνων . Ξεριζώνεται με την αξίνα της μνήμης του θανάτου και της φοβερής Κρίσεως του Θεού.

Είναι βλασφήμια ή βαρυγγώμια ενός ανθρώπου για την κακή του τύχη;

Απ. Μα είναι δυνατόν ένας χριστιανός να πιστεύει πως δεν βρίσκεται κάτω από τη σοφή και αγαθή πρόνοια του Θεού και πως, αντίθετα, η ζωή του κατευθύνεται από μια τυφλή τύχη ή διαμορφώνεται από συμπτώσεις; Ο πάνσοφος και πανάγαθος Κύριος μας γνωρίζει ποιοι δρόμοι είναι καλοί και σωτήριοι για το κάθε παιδί Του ξεχωριστά. Χωρίς να παραβιάζει το ανθρώπινο αυτεξούσιο, φροντίζει, σαν πατέρας στοργικός, μέσα από αυτούς τους δρόμους να οδηγεί τη ζωή του καθενός μας. Έτσι, όταν μπροστά στις οποιεσδήποτε δυσχέρειες , βαρυγγωμούμε , είναι σαν να βαρυγγωρούμε εναντίον του Θεού. Και αυτό αποτελεί πραγματικά, μεγάλη βλασφημία. 

     Σκοπός κανενός Ορθόδοξου Χριστιανού δεν είναι (δυνατόν) να σε πείσει σε ότι η χριστιανική μου πίστη είναι η σωστή και όχι ο Βουδισμός ή ο Μωαμεθανισμός κλπ.. Καταρχήν η πίστη δεν χαρίζεται, κατακτείται! Απεναντίας, ο Θεός σου υπαγορεύει κάτι τέτοιο και για αυτό έδωσε το μυαλό για να ερευνά κανείς. Αλλά να μην ερευνάς μονόπλευρα και μεροληπτικά. Πάνω απ' όλα πρέπει να ερευνάς τις Άγιες Γραφές που μπορούν υπεύθυνα να σε πληροφορήσουν για υπερφυσικά πράγματα που καμιά επιστήμη δε μπορεί να σου πει. Για το μεταφυσικό κόσμο. Είναι θλιβερό το ότι πολλοί άνθρωποι ψάχνουν για λογοτεχνικά και άλλα best sellers και τα ρουφούν και δεν έχουν ανοίξει το Βιβλίο που είναι εδώ και πολλά χρόνια το μοναδικό best seller που παραμένει ανά τους αιώνες... η Αγία Γραφή

Και τώρα να προσπαθήσω να σου δώσω και κάποια επιχειρήματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι αν εκείνη την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού σε ρωτήσει γιατί δεν πίστεψες και αποδείξεις ότι δεν ανακάλυψες την αλήθεια, θα είναι πολύ επιεικής μαζί σου και θα σε βάλει στη Βασιλεία Του, αφού δει ότι ενεργούσες με βάση τη συνείδησή σου. Βέβαια μετά θα αναζητήσει εμένα για να μου ζητήσει το λόγο που ως Ιερέας, γιατί (;) δεν σε ενημέρωσα κατάλληλα. Για αυτό το θέμα βεβαια το ζήτημα είναι αν τα πάμε καλά με τη συνείδησή μας... και ας αναρωτηθεί ο καθένας κι ας ψάξει για την Αλήθεια.

Αλλα επι του θέματος … Ποιος άλλος στην ιστορία της ανθρωπότητας ισχυρίστηκε ότι ήταν Θεός και τον έλαβαν υπ' όψη τους στα σοβαρά; Ο Χριστός το είπε και Τον πίστεψαν μυριάδες γιατί το απέδειξε με τη δύναμή Του και το αποδεικνύει και σήμερα. Ομολόγησε τη θεότητά Του και στους Φαρισαίους και σταυρώθηκε γι αυτό, αναστήθηκε και μετά ίδρυσε την Εκκλησία Του, όπου μπορεί ο καθένας να βρει την αλήθεια. Πώς γίνεται άλλες θρησκείες (πλάνες κατά το ορθόδοξο τρόπο σκέψεως) να Τον αναγνωρίζουν σαν προφήτη, όπως ας πούμε ο Μωαμεθανισμός, αλλά να αγνοούν την αλήθεια; Μα αν είναι προφήτης για σας που το λέτε, είναι δυνατόν ένας προφήτης να ψεύδεται ασύστολα; Ανοίξατε την Καινή Διαθήκη να δείτε τι λέει για τον εαυτό Του, αυτός ο Προφήτης; Εκεί φαίνεται οτι είναι ο Υιός του Θεού, ο Νομοθέτης της Νέας Διαθήκης, ο Σωτήρας, αυτός που ανασταίνει νεκρούς κλπ

O Υιός και Λόγος του Θεού, αφότου σαρκώθηκε και έγινε άνθρωπος και υπέμεινε τόσα πάθη και σταυρώθηκε και χύνοντας το πανάγιο αίμα Του εξαγόρασε τον άνθρωπο από τα χέρια του διαβόλου, από τότε έγινε Κύριος και εξουσιαστής της ανθρώπινης φύσεως.

Και προτού βέβαια σαρκωθεί ήταν Κύριος όλων των κτισμάτων, ορατών και αοράτων, ως δημιουργός και ποιητής τους, όμως των ανθρώπων και των δαιμόνων που δε θέλησαν από μόνοι τους να τον έχουν Κύριο και εξουσιαστή τους, δεν ήταν και Αυτός Κύριος τους, ο Κύριος όλου του κόσμου.

Με την ονομασία Διακαινήσιμος  ή Εβδομάδα Διακαινησίμου ή λαμπροβδομάδα ή Λευκή εβδομάδα ονομάζεται η εβδομάδα που αρχίζει από την Κυριακή του Πάσχα και λήγει την αμέσως επόμενη, την Κυριακή του Θωμά.

Η ονομασία της οφείλεται στο γεγονός ότι κατά τη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου προς Κυριακή του Πάσχα βαπτιζόταν ομαδικά οι κατηχούμενοι οπότε και άρχιζε η πνευματική ανακαίνιση τους.

Σε ένδειξη αυτής της ανακαίνισης και ταυτόχρονα αναγέννησης και "πνευματικής καθαρότητας οι νεοβαπτισμένοι έφεραν καθ΄ όλην αυτή την εβδομάδα λευκά ενδύματα, εξ ου και αποκαλούμενη "λευκή εβδομάδα" όπου και ψάλλεται το απολυτικιο της Ανάστασης: "Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί...."

Κατά την Διακαινήσιμο εβδομάδα επιτρέπεται η κατάλυση πάντων. Στη Κωνσταντινούπολη η Διακαινήσιμος εβδομάδα εορτάζονταν με ιδιαίτερη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια. Ο Αυτοκράτορας καλούσε του νεοφώτιστους καθώς και πτωχούς σε πλούσιο γεύμα, ενώ κατά την ημέρα Πέμπτη της Διακαινησίμου δέχονταν τον κλήρο προσφέροντας τιμητικό γεύμα στον Πατριάρχη και στους περί αυτόν.

Πολλά όμως και πλούσια δώρα διένειμαν οι Αυτοκράτορες και σε επίσημες επισκέψεις που διενεργούσαν αυτή την εβδομάδα. Ακόμη απέλυαν από τις φυλακές κατάδικους για ελαφρά εγκλήματα.

Στην αρχαία εκκλησία η διακαινήσιμος εβδομάδα ήταν η πρώτη του Εκκλησιαστικού έτους, που αρχή του θεωρείτο η Κυριακή του Πάσχα.

Κάθε ημέρα της Διακαινησίμου χαρακτηρίζεται ομοίως, π.χ. Δευτέρα της Διακαινησίμου, Τρίτη της Διακαινησίμου… Σάββατο της Διακαινησίμου εκτός της τελευταίας που λέγεται Κυριακή του Θωμά.Η Εκκλησία έχει επίσης καθιερώσει κατ΄ Από τη Διακαινήσιμο εβδομάδα αρχίζει ν΄ αναγιγνώσκεται στις εκκλησίες

Ο λόγος του εορτασμού της εβδομάδας αυτής είναι καθαρά πνευματικός. Επειδή λόγω των αμαρτιών μας μολύνουμε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος, χρειαζόμαστε με τη μετάνοια εξαγιασμό. Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος, «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Χρειαζόμαστε λοιπόν εγκαίνια, αναγέννηση, ανανέωση. «Εγκαινίζεσθε, αδελφοί», λέει ένα τροπάριο, «και αφού αφήσετε τον παλαιό άνθρωπο να ζείτε την καινούρια ζωή».

Συχνά ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας. Σιωπά. Πολλοί εκλαμβάνουν τη σιωπή Του ως ένδειξη τού ότι ο Θεός "δεν υπάρχει", "πέθανε".

Αν όμως σκεφτόμαστε σε ποια θέση φέρνουμε το Θεό με τα πάθη μας, τότε θα βλέπαμε ότι Αυτός δεν έχει άλλη επιλογή, παρά μόνο να σιωπήσει.

Ζητάμε από Αυτόν να υποστηρίξει στις αδικίες μας. Δεν μας ενοχοποιεί φανερά. Μας αφήνει να πορευτούμε στους πονηρούς δρόμους μας και να θερίσουμε τους καρπούς των προσωπικών μας αμαρτιών.

Αν όμως στραφούμε προς Αυτόν με μετάνοια, τότε έρχεται γρήγορα, γρηγορότερα από όσο περιμέναμε. Γνωρίζοντας τις ανάγκες μας, πολύ συχνά τις προλαμβάνει.

Μόλις προφέρουμε στην προσευχή τα αιτήματά μας, που δικαιολογούνται με την πραγματικότητα της ζωής μας μέσα στον κόσμο, Αυτός ήδη τα έχει εκπληρώσει.

Συνεπώς, η σιωπή του Θεού είναι απάντηση στις αδικίες μας η πιο εύγλωττη, η πιο ευγενική.

Διώξαμε από τη ζωή μας το Θεό – Λόγο, τον λόγο του Θεού. Παραμελήσαμε το λόγο αυτό, και να! Θερίζουμε τις συνέπειες του έργου μας.

Γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ 

Οι 9 Οικουμενικές Σύνοδοι της Ορθόδοξης Εκκλησίας

Οι Χριστιανοί έχουμε διαφόρων ειδών Συνόδους. Έχουμε τις Αποστολικές, τις Οικουμενικές, τις Τοπικές και τις Πανορθόδοξες. Όλες αυτές έχουν την ίδια εγκυρότητα, αρκεί να τις αναγνωρίσει το Σώμα της Εκκλησίας ως έγκυρες. Στο άρθρο αυτό, θα κάνουμε μια γνωριμία με τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία του Χριστού εκφράζεται Συνοδικά. Από την αρχή ως σήμερα. Αλλά από τη στιγμή που το Ρωμαϊκό κράτος αγκάλιασε την Εκκλησία, και οι Συνοδικοί της όροι έγιναν νόμοι του κράτους, απέκτησε νόημα η έννοια: "Οικουμενική Σύνοδος".

Οικουμενική Σύνοδος, είναι εκείνη που:

1. Συγκλήθηκε από Αυτοκράτορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με οικουμενική (παν-Ρωμαϊκή) εμβέλεια, αλλά φυσικά και πανχριστιανική.

2. Οι αποφάσεις της έγιναν αποδεκτές από ολόκληρη την ανά τον κόσμο Ορθόδοξη Εκκλησία, διαχρονικά.

3. Αποφάσεις της διατυπώθηκαν από Θεούμενο.

4. Οι αποφάσεις της υπεγράφησαν από τα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία.

5. Ασχολήθηκε με σημαντικά Θεολογικά ζητήματα.

Στη συνέχεια, κάνουμε μια περιληπτική γνωριμία με τις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας, αφήνοντας αναλυτικότερες περιγραφές για άλλα ειδικότερα άρθρα.

1ηΟικουμενικήΣύνοδος: 325 μ.Χ.Νίκαια της Βιθυνίας. Συνεκλήθη από τον Μέγα Κωνσταντίνο. Έλαβαν μέρος 318 επίσκοποι. Ασχολήθηκε με τη βλασφημία του Αρείου ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι κτίσμα και όχι ομοούσιος του Πατρός. Κανόνισε και την ημερομηνία του εορτασμού του Πάσχα. Τότε άρχισε να γράφεται το Σύμβολο της Πίστης.

2ηΟικουμενικήΣύνοδος: 381 μ.Χ. Κωνσταντινούπολη. Συνεκλήθη από τον Μέγα Θεοδόσιο. Έλαβαν μέρος 150 Ορθόδοξοι επίσκοποι και 36 Μακεδονιανοί. Προήδρευσε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Καταδίκασε και πάλι τον Άρειο, και την αίρεση του Μακεδονίου, ο οποίος δίδασκε ότι το Άγιο Πνεύμα είναι κτίσμα του Θεού, γι' αυτό και ονομάστηκε "πνευματομάχος".

3ηΟικουμενικήΣυνόδος: 431 μ.Χ. Έφεσος. Συνεκλήθη από τον Θεοδόσιο τον Β΄. Δογμάτισε κατά του Νεστοριανισμού, στο Ναό της βασιλικής της Παναγίας με 200 επισκόπους. Καταδίκασε τον Νεστόριο επίσκοπο Κωνστ/πολης, και δογμάτισε ότι μπορεί η Παναγία να ονομάζεται και Θεοτόκος.

4ηΟικουμενικήΣύνοδος: 451 μ.Χ.Χαλκηδόνα της Μ. Ασίας με 630 επισκόπους. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Μαρκιανό και την αυτοκράτειρα Πουλχερία. Εκεί καταδικάστηκε ο Μονοφυσιτισμός.

5ηΟικουμενικήΣύνοδος: 5 Μαϊου ως 21 Ιουνίου του 553 μ.Χ., με 165 πατέρες. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό και την αυτοκράτειρα Θεοδώρα. Καταδίκασε τον Ωριγενισμό, τον Νεστοριανισμό, κλπ αιρέσεις.

6ηΟικουμενικήΣύνοδος: 680 μ.Χ.Κωνσταντινούπολη. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Πωγωνάτο. Παραβρέθηκαν από 150 – 289 επίσκοποι. Καταδίκασε την αίρεση του Μονοθελητισμού. Η Σύνοδος αυτή διατύπωσε ότι ο Χριστός έχει και Θεία και ανθρώπινη θέληση, η οποία υποτάσσεται στη Θεία.

ΠενθέκτηΟικουμενικήΣύνοδος: 691 μ.Χ. Κωνσταντινούπολις. Συνεκλήθη από τον Ιουστινιανό τον Β΄ και έγινε «εν Τρούλλω του Παλατίου», οπότε ονομάσθηκε: «Εν Τρούλλω». Δεν ήταν ανεξάρτητη Σύνοδος, αλλά συστηματοποίησε και ολοκλήρωσε το έργο των δύο προηγουμένων Συνόδων, της 5ης και της 6ης, γι' αυτό, αν και Οικουμενική, ονομάσθηκε: «Πενθέκτη», ως τμήμα εκείνων των Συνόδων, και δεν αριθμήθηκε ως ξεχωριστή Οικουμενική Σύνοδος.

7ηΟικουμενικήΣύνοδος:787 μ.Χ.Νίκαια της Βιθυνίας, στο ναό της Αγίας Σοφίας. Συνεκλήθη από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και τη μητέρα του Ειρήνη την Αθηναία. Παρεβρέθηκαν 367 πατέρες.Στερέωσε και προφύλαξε τις εικόνες αναθεματίζοντας την εικονομαχία και καταδικάζοντας την ιδέα της σχηματοποίησης της αόρατης και άυλης Τριάδος. Εκεί εκφράσθηκε η θεολογία περί της εικονογράφησης του Χριστού και των Αγίων ως κάτι που είδαμε.

8ηΟικουμενικήΣύνοδος: 879-880 μ.Χ.Κωνσταντινούπολις. Συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Βασίλειο τον Μακεδόνα. Ηγήθηκαν ο Ορθόδοξος τότε Πάπας της Ρώμης Ιωάννης Η΄ (872-882) και ο Πατριάρχης της Κων/πόλεως Νέας Ρώμης Μεγάλος Φωτιος (858-867, 877-886). Επεκύρωσε τις αποφάσεις της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, και καταδίκασε το Φιλιόκβε, που μόλις τότε είχε αρχίσει να επιβάλλεται. [Kαταδίκασε τις αιρετικές Συνόδους του Καρλομάγνου στη Φραγκφούρτη (794) και το Άαχεν (809)].

9ηΟικουμενικήΣύνοδος: 1341 μ.Χ. Δογμάτισε για την άκτιστη Ουσία και την άκτιστη Ενέργεια του Θεού, καθώς επίσης και για τον Ησυχασμό, καταδικάζοντας τον αιρετικό Βαρλαάμ τον Καλαβρό. Έτσι η Σύνοδος αυτή ασχολήθηκε με θεολογικά ζητήματα, συγκλήθηκε από αυτοκράτορα, (Συνοδικός Τόμος του 1341) και συμμετείχε Θεούμενος (Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς), και οι αποφάσεις της έγιναν δεκτές από ολόκληρη την Εκκλησία. Συνεπώς και η Σύνοδος αυτή έχει αξία Οικουμενικής Συνόδου.

Οι ανωτέρω εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι, δημοσιεύτηκαν ως ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε ρωμαίους Πατριάρχες, τους Μητροπολίτες και επισκόπους τους. 

Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της:

 α) Πρεσβυτέρας Ρώμης, β) Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, γ) Αλεξανδρείας, δ) Αντιοχείας, στα οποία προστέθηκε το 451 ε) των Ιεροσολύμων. Εξαιρείται η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις ρωμαίοι Πατριάρχες και επικύρωσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε τώρα το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βίαια από τους Φράγκους, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με τη βοήθεια των Νορμανδών. Μία σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 983 και ολοκληρώθηκε το 1009 - 1046. Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης εκτός του Βενέδικτου του 10ου (1058-9), δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμό.

Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του αυτοκράτορα, το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. 

Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι δεν ονομάστηκαν "Οικουμενικές" είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει "Αυτοκρατορικές" επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. 

Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του ΕκκλησιαστικούΔικαίου, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα και εκκλησιαστικοί Νόμοι και ρωμαϊκοί Νόμοι. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους, εκτός από τη φαντασία των συγχρόνων Ορθοδόξων που έχουν εξαπατηθεί από την ρωσική Ορθοδοξία του Μέγα Πέτρου.

Έτσι υπάρχουν σήμερα Ορθόδοξοι που αυτοαποκαλούνται Εκκλησία των Επτά Οικουμενικών Συνόδων. Πολλοί (αδιάβαστοι) Ορθόδοξοι αγνοούν την Όγδοη και την Ένατη Οικουμενική Σύνοδο. Η Όγδοη Οικουμενική Σύνοδος το 879 απλά καταδίκασε αυτούς που "προσθέτουν" ή "αφαιρούν" από το Σύμβολο του 381 καθώς και όσους δεν αποδέχονται τη διδασκαλία περί Εικόνων της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου. Οι Φράγκοι που καταδικάζονται, προς το παρόν δεν αναφέρονται καθαρά, με σκοπό να τους δοθεί η ευκαιρία να αναθεωρήσουν.

Η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος το 1341 καταδίκασε το πλατωνικό μυστικισμό του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ο οποίος είχε έρθει από τη Δύση ως προσήλυτος στην Ορθοδοξία. Φυσικά η απόρριψη του πλατωνικού τύπου μυστικισμού ήταν παραδοσιακή πρακτική των Πατέρων.

Πηγη: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας

Ο Ιησούς Χριστός είπε τα εξής στον Ιουδαίο άρχοντα Νικόδημο: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού…»

και στην ερώτηση τι σημαίνει γεννηθή άνωθεν, ο Χριστός απεκρίθη:· «αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, ου δύναται εισελθείν εις την βασιλείαν του Θεού».

Αυτό είναι το Βάπτισμα… Πνεύμα Άγιο και νερό… και επειδή όλα τα παιδιά ανήκουν στην Βασιλεία του Θεού για αυτό και μικρά τα βαπτίζουμε …

Μία από τις αλήθειες της Πίστεώς μας, τις οποίες ο Χριστός εξήγγειλε βρίσκεται στην έκφραση: «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται»… Προσοχή! Ο πιστεύσας ή ο βαπτισθείς μόνο , ΔΕΝ ΣΩΖΕΣΑΙ…

Γιατί εδώ πίστη σημαίνει ότι:

α) αναγνωρίζεις τη ζωή του Χριστού,

β) το βάπτισμα σημαίνει ότι ντύνεσαι αυτή τη ζωή.

Η Βάπτιση ενός νηπίου εξασφαλίζει στο παιδί τη συμμετοχή του στα αγιαστικά δώρα της Εκκλησίας μας, το εξαγιάζει από μωρό.

Κάθε γονιός θέλει να προσφέρει στο παιδί του ό,τι καλύτερο μπορεί από κάθε άποψη, να γεμίσει το παιδί του από Άγιο Πνεύμα, έστω και αν η ώρα της Βάπτισης δεν είναι συνειδητή γι' αυτό.

Η αγάπη εκφράζεται……..με υπομονή

…….. με το να δώσεις κουράγιο στον φοβισμένο,

…. με το να πεις ευχαριστώ για τα διπλωμένα ρούχα, ….για το φαγητό που βρήκες έτοιμο,

….. με το να μην θεωρήσεις δεδομένο, τίποτα,

……από τα μικρά που σου προσφέρει σιωπηλά ο άλλος,

…. με το να βρεις έναν λόγο καλό να πεις και ας σέρνεσαι, …… με τον να δώσεις χρόνο στον άλλον να σου μιλήσει,

…… με το να ακούσεις, να αφουγκραστείςτον άλλον,

….. με κόψιμο του θελήματος,

…. με πάτημα του εγωισμού

Η αγάπη είναι θυσία αδερφέ μου.

Η αγάπη είναι θυσία.

(Ελευθεριάδης Ελ)

 O χρόνος αυτός της αναγνώσεως των 6 ψαλμων προεικονίζει το χρόνο της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, κατά τη διάρκεια του οποίου με φόβο και τρόμο θα αναμένουμε την τελική κρίση Του για εμάς.

Και, όπως τότε, έτσι και τώρα θα πρέπει σιωπώντες, όρθιοι, ακίνητοι, χωρίς μετακινήσεις ή, προπαντός, χωρίς και τους παραμικρούς θορύβους, να παρακολουθούμε την ανάγνωση αυτή.

Ο εξάψαλμος αποτελείται από από τους εξής ψαλμούς:

3ος: Εικονίζει την σταθερή ελπίδα της ψυχής στο Θεό.

37ος: Θρήνος της ψυχής για το βάρος των αμαρτιών.

62ος: Απαλή παρηγορητική πρωινή προσευχή.

87ος: Δέηση ψυχής τσακισμένης από τις συμφορές.

102ος: Προσευχή ευγνωμοσύνης για τις ευεργεσίες του Θεού.

142ος: Θερμή παράκληση βοήθειας.

Τα Άγια Λείψανα περιέχουν υποστατική Χάρη Αγίου Πνεύματος ....και όταν τα προσκυνάμε,δεν προσκυνάμε τα οστά, αλλά τη Χάρη που περιέχουν, για να μεταδοθεί και σε εμάς, ανάλογα με την πίστη μας. ... Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν Αγία Λείψανα. Μόνο η Ορθοδοξία  έχει αυτόν τον θησαυρό.( Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα).

Σύμφωνα με τον Άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη, τα Άγια Λείψανα δεν ευωδιάζουν πάντοτε στους ανθρώπους. Είναι διάφορες περιπτώσεις:

α) άλλοτε μπορεί αυτός που προσκυνάει να είναι πολύ αμαρτωλός και να ευωδιάζουν τα Άγια Λείψανα, για να βοηθηθεί ο άνθρωπος, να πάρει την καλή στροφή, να μετανοήσει
β) άλλοτε μπορεί να είναι ενάρετος και να μην ευωδιάσουν, για να μην πέσει στηνυπερηφάνεια και
γ) άλλοτε σε έναν ενάρετο ευωδιάζουν τα Λείψανα ενός Αγίου, σαν να του δίνει ο Άγιος ένα κέρασμα!

Οι αγαθοί λογισμοί χρωματίζουν τα οστά του ανθρώπου, ξεκινώντας από την κάρα του ανθρώπου, επειδή ο τρόπος σκέψεως βρίσκεται στο κεφάλι. Χρωματίζουν με έντονο  χρωστήρα αγιοπνευματικό και τα οστά αποκτούν έντονο κεχριμπαρί κίτρινο χρώμα, που υποδηλώνει μόνιμη παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Και όσο πιο Άγιος είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ χρωματίζονται τα οστά του. Ο χρωματισμός των Αγίων λειψάνων δεν έχει
ερμηνευτεί επιστημονικώς και καθιστά αναπολόγητους όχι μόνο όλους τους επιστήμονες, αλλά και τους απίστους. Αν τα λείψανα των Αγίων ευωδίαζαν στον πραγματικό βαθμό, οι άνθρωποι θα πέθαιναν από αυτήν την ευωδία, λόγω υπερβολικής χαράς.

Σύμφωνα με τον  Μέγα Βασίλειο ...." Αυτός που αγγίζει τα οστά ενός μάρτυρα, συμμετέχει κατά κάποιο τρόπο στον αγιασμό της Χάριτος που υπάρχει στο σώμα"

Απάθεια είναι η ακινησία της ψυχής προς την κακία. Είναι η έλλειψη ενεργείας των παθών. Είναι η απελευθέρωση της ψυχής, από την έλξη των παθών και κατά συνέπεια η αποχή του σώματος, από την έμπρακτη αμαρτία. Απάθεια είναι αδύνατο να την αποκτήσει  κανείς, χωρίς το έλεος του Χριστού. ( Όσιος Θαλάσσιος)

Η τέλεια απάθεια είναι νοητή ακτημοσύνη. Όταν ο νους φτάσει σ' αυτήν, εγκαταλείπει τα γήινα. Τέλεια απάθεια έχει εκείνος, που ούτε προς τα πράγματα έχει πάθος, ούτε προς τις μνήμες τους. Η άκρα απάθεια, κάνει τα νοήματα απαθή. Ιδίωμα της  απάθειας είναι η αληθινή διάκριση. Εκείνος που έχει διάκριση, πράττει τα πάντα με μέτρο και κανόνα.
 
Η ελευθερία από τα πάθη είναι συγχώρηση των αμαρτιών. Όποιος δεν ελευθερώθηκε με τη Χάρη από τα πάθη, δεν έλαβε ακόμη την συγχώρηση.
 
Υγεία της ψυχής είναι η απάθεια και η γνώση. Είναι αδύνατον να την αποκτήσει κανείς, εφόσον είναι υποδουλωμένος στις ηδονές.
 
Από την υπακοή γεννάται η ταπείνωση και από την ταπείνωση γεννιέται η απάθεια.

Εκείνος που τρέχει να φθάσει την απάθεια και τον Θεό, κάθε ημέρα που δεν συνέβη να τον κακολογήσουν, σκέπτεται ότι ζημιώθηκε πολύ.
 
Απάθεια έχει η ψυχή που ταυτίστηκε τόσο με τις αρετές, όσο οι εμπαθείς με τις ηδονές. Από την ταπείνωση γεννιέται η απάθεια. (Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος)

Απάθεια είναι όχι το να μην αισθάνεσαι τα πάθη, αλλά το να μην τα δέχεσαι και να μην συγκατατίθεσαι σ' αυτά.
 
Οι υψηλές πνευματικές κορυφές, είναι πολύ δύσκολο να κατακτηθούν. Απαιτούν ταπείνωση καί πολύ κόπο και μακροχρόνιους αγώνες. Η Χάρη του Θεού δεν επισκιάζει εύκολα τον άνθρωπο, γιατί πρέπει προηγουμένως να καθαριστεί από κάθε μολυσμό. (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος)

Άλλο πράγμα είναι η απάθεια της ψυχής και άλλο η απάθεια του σώματος. Η πρώτη καθαγιάζει και το σώμα με τη λαμπρότητά της και τη φωτοχυσία του Πνεύματος. Η άλλη, από μόνη της δεν ωφελεί διόλου εκείνον που την απέκτησε. (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Απάθεια είναι η ειρηνική κατάσταση της ψυχής κατά την οποία η ψυχή γίνεται δυσκίνητη προς το κακό.
 
Όταν ούτε πεις, ούτε πράξεις κάτι αισχρό κατά διάνοια και όταν δεν μνησικακείς εναντίον εκείνου που σε ζημίωσε ή σε κατηγόρησε και όταν την ώρα της προσευχής διατηρείς πάντοτε το νου σου άϋλο και   σχημάτιστο, τότε να γνωρίζεις ότι έφθασες στα όρια της απάθειας και της τέλειας αγάπης.
 
Μεγάλο πράγμα να μην έχει κανείς πάθος προς τα πράγματα. Όμως πολύ μεγαλύτερο απ' αυτό είναι να μένει απαθής προς τα νοήματά τους.

Μην νομίζεις ότι έχεις τέλεια απάθεια, όταν δεν είναι παρόν το πράγμα που ερεθίζει κάποιο πάθος. Όταν παρουσιαστεί αυτό και εσύ μένεις ανεπηρέαστος και από αυτό και από τη μνήμη του κατόπιν, τότε να γνωρίζεις ότι έφτασες στα όρια της απάθειας. Αλλά ούτε τότε να μην αμελήσεις, γιατί αρετή που πολυκαιρίζει νεκρώνει τα πάθη, όταν όμως
παραμελείται, αυτά πάλι ξεσηκώνονται.
 
Πρώτη απάθεια είναι η τέλεια αποχή από τα έμπρακτα κακά, η οποία παρατηρείται στους αρχαρίους.
Δεύτερη, η τέλεια αποβολή από τη διάνοια των λογισμών της
συγκαταθέσεως στα κακά, η οποία γίνεται σ' εκείνους που επιδιώκουν έλλογα την αρετή.
Τρίτη, η τέλεια ακινησία της επιθυμίας προς τα πάθη· αυτή υπάρχει σ' εκείνους που[427]
βλέπουν νοερά μέσω των σχημάτων των ορατών τους λόγους τους.
Τέταρτη απάθεια είναι η πλήρης κάθαρση και αυτής της ψιλής φαντασίας, η οποία γίνεται σ' εκείνους που με τη γνώση και τη θεωρία έκαναν το νου τους καθαρό και διαφανή καθρέφτη του Θεού.

Εκείνος λοιπόν που καθάρισε τον εαυτό του από την ενέργεια των παθών, ελευθερώθηκε από τη διανοητική συγκατάθεση σ' αυτά, σταμάτησε να κινείται προς τα πάθη με την επιθυμία του και έκανε το νου του αμόλυντο και από την ψιλή φαντασία των παθών, έχοντας και τις τέσσερις γενικές απάθειες, βγήκε έξω από την ύλη και τα υλικά και τρέχει να φτάσει το  νοερό και Θεϊκό και ειρηνικό τέρμα των νοητών.

Τα 4 είδη της απάθειας:
 Πρώτη απάθεια εννοεί την κίνηση του σώματος που μένει ανέπαφη από την ενεργητική αμαρτία.
Δεύτερη, την τέλεια αποβολή από την ψυχή των εμπαθών λογισμών, με την οποία μαραίνεται ολωσδιόλου η κίνηση των παθών της πρώτης απάθειας, καθώς δεν έχει να την διεγείρουν σε ενέργεια οι εμπαθείς λογισμοί.
Τρίτη, την  τέλεια ακινησία της επιθυμίας προς τα πάθη, για την οποία συμβαίνει και η δεύτερη απάθεια που συνίσταται στην καθαρότητα των λογισμών.
Τέταρτη απάθεια εννοεί την  τέλεια απόθεση από τη διάνοια όλων των αισθητών φαντασιών, από την οποία δημιουργήθηκε η τρίτη, που δεν έχει τις φαντασίες των αισθητών να μορφοποιούν σ' αυτή τις εικόνες των παθών. (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής)


Όπως τη βάτο την τύλιγε η φλόγα αλλά δεν την έκαιγε ( Έξοδος 3,2), έτσι και εκείνοι που έλαβαν το χάρισμα της απάθειας, αν και έχουν πολύ βαρύ και θερμό σώμα, καθόλου δεν ενοχλεί, ούτε βλάπτει τη σάρκα ή το νου η θερμότητα του σώματός τους. (Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος)

Αν ποθείς την απάθεια, θα την πετύχεις με την υπακοή και την ταπείνωση. Απάθεια βέβαια έχει, όχι εκείνος που άλλοτε ενοχλείται από τα πάθη και άλλοτε ηρεμεί και αναπαύεται, αλλά εκείνος που ακατάπαυστα απολαμβάνει την απάθεια και μένει ακίνητος ενώ είναι παρόντα τα πάθη και οι αιτίες τους. Ακόμη περισσότερο, εκείνος που ούτε από τα νοήματα των παθών δεν επηρεάζεται.

Μην επιθυμείς την απάθεια πρόωρα, για να μην πάθεις ό,τι έπαθε ο Πρωτόπλαστος, τρώγοντας πριν από την ώρα από το δένδρο της γνώσεως. Να εργάζεσαι υπομονετικά, με γενική εγκράτεια και συνεχή προσευχή και να φυλάγεις με αυτομεμψία και άκρα ταπεινοφροσύνη εκείνα που εργάστηκες. Kαι έπειτα απ' αυτά περίμενε στον κατάλληλο
καιρό και τη χάρη της απάθειας. Έπειτα από τη μεγάλη τρικυμία και ταραχή, περίμενε και το λιμάνι της αναπαύσεως. Γιατί δεν είναι άδικος ο Θεός, σ' εκείνους που βαδίζουν σωστά, να μην ανοίξει την πύλη της απάθειας, όταν πρέπει. ( Όσιος Θεόγνωστος )

 

Φαίνεται πολύ λογικοφανής η άποψή αυτή. Θα μπορούσαμε  όμως με βεβαιότητα να πούμε ότι την χαρακτηρίζει η άγνοια των θεολογικών πραγμάτων, διότι αν δεν χρειαζόμασταν μεσάζοντες, δεν θα ερχόταν ούτε ο ίδιος ο Χριστός στον κόσμο!

Αυτός πρώτος έβαλε τον εαυτό Του μεσολαβητή προς τον Πατέρα για τη σωτηρία μας. Θεωρείς πως ο Θεός δεν είχε άλλους τρόπους να μας σώσει, χωρίς να κάνει τον κόπο να κουνηθεί από τη θέση Του; Το πολύ πολύ να έστελνε έναν ακόμη προφήτη ή να μας έριχνε μια Νέα Βίβλο για να μας ενημερώσει τι θέλει από μας.

Η ενανθρώπηση του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού περικλείει ένα μεγάλο μυστήριο, αλλά και μια ουσία για τη σωτηρία μας. Πέρα από το ότι Εκείνος πήρε πάνω στους ώμους Του δικές μας ευθύνες, μας έδειξε έμπρακτα το δρόμο προς τη σωτηρία, που δεν είναι άλλος από την ταπείνωση και την υπακοή στο θέλημά Του.

 Όλα αυτά είναι αδύνατον να γίνουν χωρίς τη βοήθεια των μυστηρίων της εκκλησίας και τη συνδρομή των κληρικών. Ακόμη και κάθε κληρικός δεν σώζεται μόνος, αν είναι αποκομμένος από την εκκλησία και δεν έχει τον πνευματικό του (όποιον θέλει φυσικά και όποιον επιλέξει ελεύθερα).

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι σήμερα πλανώνται νομίζοντας ότι μπορούν χωρίς οδηγό να φτάσουν στο Θεό (τη στιγμή που δεν μπορείς χωρίς οδηγό, ούτε στον Όλυμπο να ανεβείς!). Και φτάνουν ακόμη και στο σημείο να λατρεύουν το σατανά νομίζοντας ότι λατρεύουν τον αληθινό Θεό. Στην ίδια πλάνη βρίσκονται και ποικίλες αιρέσεις, όπως οι προτεστάντες (Ευαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί κλπ) μάρτυρες του Ιεχωβά κλπ. γι' αυτό και είναι αναρίθμητες οι εκκλησίες που έχουν ιδρύσει μέχρι τώρα, ενώ αρνούνται να ενταχθούν στη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, που είναι η Ορθόδοξη εκκλησία, η μόνη αδιάλειπτη συνέχεια της εκκλησίας των Αποστολικών χρόνων. 

~ ο Ιερός Χρυσόστομος έλεγε:

Τίποτε δεν είναι ευκολότερο από το να εξαπατάς τον εαυτό σου, αφού κάθε άνθρωπος κρίνει τον εαυτό του χαριστικά, θεωρώντας ως συμφέροντα τα ευχάριστα. Πλάνη είναι, το να μην γνωρίζει κανείς τον Θεό, όπως πρέπει. Ο διάβολος εισάγει πάντοτε κατά τρόπο απατηλό την πλάνη, μαζί με την αλήθεια και την επικαλύπτει με ομοιώματα αληθείας, ώστε να ελκύει αυτούς που εύκολα εξαπατώνται.

Οι κυνηγοί πτηνών και ψαριών πιάνουν τα θηράματά τους με δολώματα. Προτείνουν την τροφή που τους αρέσει και πίσω απ΄αυτό κρύβουν την παγίδα. Παρόμοιο είναι και το έργο των κάθε λογής απατεώνων. Προτείνουν πρώτα τα αρεστά, τα γλυκά και ύστερα επιφέρουν τα φρικτά και λυπηρά. Όσοι όμως αληθινά αγαπούν και φροντίζουν, κάνουν τελείως το
αντίθετο.

o Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς έλεγε:

  Εξαπατούν εαυτούς, όσοι με αυτοπεποίθηση ισχυρίζονται, ότι γνωρίζουν καλά τους ανθρώπους και γι' αυτό δεν επιτρέπουν να εξαπατηθούν από αυτούς. Ποιός μπορεί να γνωρίζει τι είδους πνεύμα ενεργεί μέσα σε κάθε άνθρωπο; Ποιός άλλος παρά ο Θεός, που γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς. Ακόμα και μεγάλοι Άγιοι, είχαν σφάλλει στην κρίση τους για ανθρώπους. 

Για παράδειγμα, ο Μέγας Βασίλειος νόμιζε άγιο άνθρωπο, κάποιον υποκριτή αιρετικό, τον οποίο μάλιστα και υποστήριξε έναντι πολλών, που τον αμφισβητούσαν, μέχρι που κάποτε πείστηκε για την πλάνη αυτού του ανθρώπου και απογοητέυτηκε οικτρά. 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, είχε βαπτίσει κάποιον φιλόσοφο, ονόματι Μάξιμο και τόσο πολύ τον είχε συμπαθήσει, που τον φιλοξενούσε μάλιστα και μοιραζόταν το φαγητό μαζί του.

 Όμως ο Μάξιμος, ήταν άνθρωπος επικίνδυνος και πονηρός σαν φίδι. Μάλιστα κατάφερε με δολοπλοκίες και δωροδοκίες, να πείσει κάποιους Κωνσταντινουπολίτες, να τον αναγνωρίσουν ως Πατριάρχη, στη θέση του Αγίου Γρηγορίου!
Όταν ύστερα από μια θυελλώδη αναταραχή, έλαμψε η αλήθεια και ορισμένοι επέπληξαν τον Άγιο Γρηγόριο, επειδή είχε κοντά του, τον μεγαλύτερο εχθρό του, ο Άγιος αποκρίθηκε:
''Δεν φταίμε αν δεν διακρίνουμε την πονηριά κάποιου ανθρώπου. Ο Θεός μόνο γνωρίζει τα κρύφια της καρδιάς των ανθρώπων. Οι εντολές Του μας λένε, να ανοίγουμε τις καρδιές μας με πατρική αγάπη προς όλους, όσοι έρχονται σε εμάς''.

~ο Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα:

Σε ξεγέλασε ο φίλος σου ή κάποιος, που του είχες ανοίξει την καρδιά σου; Από Μένα ήταν αυτό... Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοήτευση, για να μάθεις, ότι ο καλύτερος φίλος σου είναι ο Κύριος.

~ ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος :

Πλάνη είναι η εκτροπή από την αλήθεια, με την μέθοδο της απάτης.

~ ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος:

Εκείνον που μιλά με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, οι υπερόπτες που νοσούν από υπερηφάνεια, τον αποστρέφονται ως υπερόπτη και υπερήφανο (!), γιατί πληγώνονται μάλλον με τα λόγια του, αντί να έρχονται σε κατάνυξη. Αντίθετα, εκείνον που μιλάει τορνευτά και επιδέξια λόγια από το μυαλό του ή από μαθήματα και εξαπατά τους άλλους σχετικά με τη σωτηρία, αυτόν τον υπερεπαινούν και τον παραδέχονται. Και έτσι δεν υπάρχει ανάμεσά τους κανείς, που να μπορεί να διακρίνει και να δει τα πράγματα όπως πράγματι είναι.

~ Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης

Το ότι οι αναστενάρηδες, στην γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου, πατούν σε αναμμένα κάρβουνα και δεν καίγονται, αυτό είναι δαιμονικό και απατεωνιά. Το ότι χορεύουν κρατώντας κάποια εικόνα ή τον σταυρό είναι αναίδεια και άρνηση πίστεως.

 Απομακρύνεται η Χάρη του Θεού, γι' αυτό τους βοηθάει ο διάβολος. Είναι δυνατόν να μην τους βοηθήσει;
Δικαιούνται την βοήθειά του! Αλλά είναι και η δική τους πονηριά που βοηθάει. Αυτοίπηγαίνουν προηγουμένως και ετοιμάζουν τον τόπο. Καίνε δηλ. ξύλα από πλατάνια που αφήνουν πολλή στάχτη και ξέρουν που πατούν, όταν χορεύουν. Γιατί δεν καίνε πουρνάρια ή κουμαριές που κρατάνε κάρβουνο; Ας τους ετοιμάσει άλλος την φωτιά και ας πάνε μετά εκεί να χορέψουν! Οι δαίμονες είναι μέσα στην φωτιά της κολάσεως και δεν καίγονται χρόνια, αιώνες τώρα. Αυτό να θαυμάζεις και όχι αυτούς που πατούν λίγο πάνω στα κάρβουνα και στην στάχτη, χωρίς να καίγονται.

ο Θεός άλλοτε από αγάπη εκπληρώνει τα αιτήματα μας 

και άλλοτε, πάλι από αγάπη, δεν ανταποκρίνεται σε αυτά. 

Ο γιατρός βλέπετε, γνωρίζει καλύτερα από τον ασθενή ποιο είναι το κατάλληλο για την περίπτωση του φάρμακο.

Ένα πάντως είναι σίγουρο: Αν τα αιτήματα μας είναι σύμφωνα με το θείο θέλημα, ο Κύριος οπωσδήποτε μας τα ικανοποιεί. 

Όπως λέει ο αββάς Ιωσήφ ο Θηβαίος στο Γεροντικό, τρία πράγματα είναι που έχουν μεγαλύτερη αξία στα μάτια του Θεού.

 Το πρώτο, όταν ο άνθρωπος είναι άρρωστος και του έρχονται κι άλλοι πειρασμοί, κι αυτός τους δέχεται ευχαριστώντας τον Κύριο. 

Το δεύτερο, όταν όλα τα έργα γίνονται καθαρά μπροστά στον Θεό, χωρίς να έχουν τίποτα το ανθρώπινο. 

Και το τρίτο, όταν μένει κανείς στην υποταγή πνευματικού πατέρα και απαρνιέται όλα τα δικά του θελήματα. Αυτός ο τελευταίος έχει ένα στεφάνι παραπάνω.  

   Αν περιμένεις να ξημερώσει μέρα που δεν θα έχεις προβλήματα άδικα περιμένεις..

    Ὅταν εἴμαστε μόνοι στὸ σπίτι, μποροῦμε ν' ἀναβάλουμε τὴν ἔναρξη τῆς προσευχῆς ἤ, ἂν ἔχουμε ἤδη ἀρχίσει, νὰ τὴ διακόψουμε γιὰ λίγο.

   Ἂν καὶ ὕστερα ἀπ' αὐτὸ τὸ μικρὸ διάλειμμα ὁ νοῦς μας δὲν συνεργάζεται μὲ τὴν προαίρεσή μας, τότε δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ τοῦ ἐπιβάλουμε μὲ τὴ βία, θέλει δὲν θέλει, νὰ συγκεντρωθεῖ στὴν προσευχή, σ' ὅποιο βαθμὸ, βέβαια, εἶναι δυνατόν.

   Μέσα στὴν ἐκκλησία, πάλι, μερικὲς φορὲς δὲν ἀκοῦμε ἢ δὲν καταλαβαίνουμε ὅσα ψάλλονται, διαβάζονται ἢ ἐκφωνοῦνται. Σ' αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, σταθεῖτε νοερὰ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ ἀφοσιωθεῖτε στὴν εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ.

   Πρέπει νὰ ξέρετε, πάντως, ὅτι στὸ ναό, κατὰ τὴν τέλεση ὁποιασδήποτε Ἀκολουθίας, καὶ κατεξοχὴν τῆς θείας Λειτουργίας, κάθε λατρευτικὴ πράξη, κάθε κίνηση ἔχει τὴ σημασία της.

   Ὅποιος, λοιπόν, γνωρίζει καὶ κατανοεῖ τὴ σημασία κάθε πτυχῆς τῆς τελετουργίας, συμμετέχει μὲ ἐπίγνωση στὴ σύναξη τῶν πιστῶν καὶ τρέφει τὴν ψυχή του μὲ τὸ οὐράνιο μάννα, ποὺ προσφέρεται ἄφθονα στὰ πνευματικὰ συμπόσια τῆς ἐκκλησιαστικῆς λατρείας.

   Ἡ νύχτα, ἰδιαίτερα οἱ μεταμεσονύκτιες ὧρες, εἶναι τὸ πιὸ κατάλληλο χρονικὸ διάστημα γιὰ προσευχή.

   Θέλεις νὰ μὴν ξεφεύγει ὁ νοῦς σου τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀκολουθίας; Ἀγωνίσου νὰ θυμᾶσαι τὸ Θεὸ κάθε στιγμὴ τῆς ἡμέρας, εἴτε εἶσαι μόνος εἴτε μαζὶ μὲ ἄλλους, στὸ σπίτι, στὴ δουλειά, στὸ δρόμο, παντοῦ. Ἔτσι, καὶ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς ἢ τῆς ἀκολουθίας στὸ ναό, ὁ νοῦς σου θὰ εἶναι συγκεντρωμένος σ' Ἐκεῖνον καὶ εὐλαβικὰ θὰ ἐπικοινωνεῖ μαζί Του.

Ἡ δύναμη τῆς προσευχῆς βρίσκεται ὄχι στὸν ἐξωτερικὸ τύπο της, ἀλλὰ στὸ περιεχόμενο, στὸ πνεῦμα της.

   Προσπαθεῖτε νὰ βιώσετε τὴν προσευχή. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ χρειάζεται. Κάποιος ἀπὸ τοὺς πατέρες λέει, πώς, ὅταν προσευχόμαστε, πρέπει νὰ αἰσθανόμαστε ὅπως οἱ ὑπόδικοι μπροστὰ στὸ δικαστή.

Ρώτησε κάποιος ἕναν ἀσκητή: «Πῶς νὰ στέκομαι στὴν προσευχή;» Κι ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: «Νὰ στέκεσαι σὰν σὲ κριτήριο, μὲ τὸ βλέμμα σου προσηλωμένο στὰ χείλη τοῦ Κυρίου, ποὺ τὴν ἑπόμενη κιόλας στιγμὴ -ἔτσι νὰ πιστεύεις- θὰ προφέρουν τὴν τελευταία ἀπόφαση γιὰ σένα: «Ἔλα κοντά μου!' ἢ 'Φύγε μακριὰ μου'. Καὶ νὰ κραυγάζεις: Κύριε, ἐλέησον!».

   Νομίζω, ἀκόμα, πὼς ἡ εὐχὴ τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἡ καλύτερη καὶ δυνατότερη προσευχὴ γιὰ κάθε περίσταση, μόνο ποὺ πρέπει νὰ τὴ λέμε ὄχι μηχανικά, δίχως συναίσθηση, ἀλλὰ μὲ συμμετοχὴ τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς.

.

Α) Θυμηθεῖτε ὅτι ἡ προσευχὴ δὲν εἶναι λόγια καὶ μετάνοιες, ἀλλὰ προσήλωση τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς στὸ Θεό. Εἶναι δυνατὸ νὰ διαβάσετε ὅλες τὶς τακτὲς ἀκολουθίες τῆς ἡμέρας καὶ νὰ ἐκτελέσετε ὅλες τὶς καθορισμένες μετάνοιες, ἀλλὰ ἡ ἐπαφή σας μὲ τὸ Θεὸ νὰ εἶναι εἴτε ἐντελῶς ἀνύπαρκτη εἴτε ἀσήμαντη, μὲ τὸ νοῦ σκορπισμένο καὶ τὴν καρδιὰ κρύα.

Ἔτσι κάνετε τὸν κανόνα σας, ὄχι ὅμως προσευχή. Μία τέτοια «προσευχή» εἶναι ἐφάμαρτη. Ὁ Κύριος νὰ μᾶς φυλάξει!

Μὲ φόβο καὶ τρόμο πρέπει νὰ ἐπιτελοῦμε τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ -αὐτὸ νὰ τὸ θυμάστε πάντα. Μὲ κάθε τρόπο καὶ μ' ὅλη σας τὴ δύναμη προσπαθῆστε νὰ ἔχετε τὸ νοῦ σας στὰ λόγια τῆς προσευχῆς ἤ, ὅπως λέει ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, νὰ κλείνετε τὸ νοῦ σας μέσα στὰ λόγια τῆς προσευχῆς.

Τὴ στιγμὴ ποὺ ἀρχίζετε νὰ προσεύχεστε, πρέπει ὅλη σας ἡ προσοχὴ νὰ εἶναι συγκεντρωμένη στὸ Θεὸ καὶ νὰ μὴν ἀπομακρύνεται ἀπ' Αὐτόν…

Τότε μόνο νὰ θεωρήσετε ὅτι προσευχηθήκατε καλά, ὅταν, τελειώνοντας, ἡ ψυχή σας δονεῖται ἀπὸ συντριβὴ καὶ αὐτομεμψία. Στὴ διάρκεια τῆς ἡμέρας προσπαθῆστε, μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, νὰ βρίσκεστε νοερὰ ἐνώπιον του Κυρίου κάθε στιγμή, ὅπως βρίσκονται οἱ ἄγγελοι.

Ἐκεῖνοι Τοῦ προσφέρουν τὴν ἀκατάπαυστη δοξολογία. Ἐμεῖς ἂς Τοῦ προσφέρουμε τὴ μετάνοιά μας.

Β) Νὰ πὼς πρέπει νὰ ζητᾶς κάτι ἀπὸ τὸ Θεό: «Κύριε, Ἐσὺ βλέπεις ὅτι χρειάζομαι τὸ τάδε πράγμα ἢ ὅτι ὑποφέρω ἀπὸ τὴ δείνα συμφορά. Βοήθησέ με, ὅπως ξέρεις καὶ ὅπως θέλεις! Γενηθήτω τὸ θέλημά Σου…».

Μ' αὐτὴ τὴν ἐσωτερικὴ τοποθέτηση, νὰ προσεύχεσαι πολύ. Ὄχι μία φορᾶ, ἔστω καὶ παρατεταμένα, οὔτε γιὰ μία μέρα μόνο, ἀλλὰ γιὰ ἑβδομάδες, μῆνες, χρόνια… Ὅλο νὰ ἱκετεύεις, ὅλο νὰ κραυγάζεις: «Κύριε, βοήθησέ με! Κύριε, λύτρωσέ με! 'Ὡστόσο, ἂς μὴ γίνει ὅ,τι θέλω ἐγώ, μὰ ὅ,τι θέλεις Ἐσύ».

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἔλεγε καὶ ὁ Χριστὸς στὴ Γεθσημανή, ὅταν προσευχόταν στὸν Πατέρα Του. Καὶ ἡ χήρα τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς βρῆκε τελικὰ τὸ δίκιο της ἀπὸ τὸν ἄδικο ἐκεῖνο δικαστή, μόνο καὶ μόνο ἐπειδὴ δὲν κουράστηκε νὰ τὸν παρακαλάει γιὰ πολὺν καιρό. Κάποιος σοφὸς εἶπε τὸ λόγο τοῦτο: «Πρέπει νὰ γίνεις φορτικὸς στὸ Θεὸ καὶ στοὺς ἁγίους Του!».

Γιατί …δεν επεμβαίνει στον κόσμο και σκοτώνονται αθώοι και παιδιά;"

Κακή προαίρεση

Οι άθεοι που κάνουν αυτά τα ερωτήματα, δεν είναι άπιστοι εξ' αιτίας τών ερωτημάτων αυτών. Η απιστία είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τής κακής του προαίρεσης. Τα ερωτήματα αυτά τα χρησιμοποιούν μόνο ως ΑΛΛΟΘΙ, για να δικαιολογήσουν την κακή και παράλογη αυτή επιλογή που έκαναν, να θεωρήσουν τον Θεό ανύπαρκτο!

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, να κατηγορεί κάποιος έναν θεό που πιστεύει ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ; Γιατί αν είχαν καλή προαίρεση, θα έβρισκαν τις απαντήσεις, καθώς απαντήσεις ΥΠΑΡΧΟΥΝ! Αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να τις αναζητήσουν. Οι ερωτήσεις τους για τη "μη επέμβαση τού Θεού", δεν διατυπώνονται ως πραγματικό παράπονο ή έστω απορία, αλλά ως ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ για να καλύψουν την απιστία τους! Χωρίς να ενδιαφέρονται πραγματικά για τις απαντήσεις, αποφάνθηκαν τελεσίδικα ότι ο Θεός δεν υπάρχει, και ως απόδειξη αυτού, παρουσιάζουν τη μη επέμβασή Του στον κόσμο. Και όταν ακόμα ακούσουν την απάντηση, ΘΑ ΤΗΝ ΑΡΝΗΘΟΥΝ ως απλή δικαιολογία, γιατί δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά. Θα προτιμήσουν οτιδήποτε αρνητικό και συκοφαντικό εναντίον τού Θεού, παρά την απλή και καθαρή αλήθεια που θα ακούσουν.

Τα πρώτα ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε στους ανθρώπους αυτούς που παραπονιούνται ότι ο Θεός "δεν επεμβαίνει για να σώσει τον κόσμο", είναι:

"Γνωρίζεις τι σημαίνει αυτή η επέμβαση για τον καθένα από εμάς; Εσύ ο ίδιος θέλεις αυτή την επέμβαση; Και τι έκανες ΕΣΥ για να επέμβει ο Θεός στον κόσμο;"

Ας αρχίσουμε όμως να απαντάμε, αναλύοντας λίγο το ερώτημα: "Γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει στον κόσμο και σκοτώνονται αθώοι και παιδιά;"

Η ευρύτητα τής δυστυχίας

Γιατί όμως κατηγορείται ο Θεός; Μήπως ο Θεός ψήφισε τον Μπους να ρίχνει τις βόμβες στη Βαγδάτη; Μήπως ο Θεός είπε στους τρομοκράτες να σκοτώνουν αμάχους; Ποιοι τα κάνουν όλα αυτά; Ο Θεός; Ή εμείς οι ίδιοι; Φταίει λοιπόν ο Θεός για τα δικά μας τα καμώματα; Ή είμαστε μωρά και δεν ξέρουμε να ζήσουμε στον πλανήτη, παρά μόνο με μια "νταντά" που θα μας βαράει το χέρι κάθε φορά που θα το απλώνουμε για αμαρτία βλάπτοντας τον συνάνθρωπό μας;

Δεν είναι μόνο μία η συμφορά στον κόσμο. Ούτε σε μία περιοχή. Ούτε σε μια μικρή περίοδο. Ούτε μόνο παιδιά πεθαίνουν. Η δυστυχία στον κόσμο είναι ευρύτατη. Και ξεκινάει από τις απαρχές τής ιστορίας. Όταν λοιπόν κάποιος ρωτάει: "γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει για τα παιδιά αυτά;" θέτει ένα άτοπο ερώτημα. Γιατί αν ο Θεός επέμβει για "αυτά" τα παιδιά που εννοεί ο άθεος, γιατί να μην επέμβει και για τα άλλα που σκοτώθηκαν ή σκοτώνονται ή θα σκοτωθούν ΠΑΝΤΟΥ στον κόσμο; Και όχι μόνο για τα παιδιά, αλλά ΓΙΑ ΚΑΘΕ δυστυχία, για κάθε θάνατο, (βίαιο ή "φυσικό"), για κάθε ασθένεια, για κάθε ψυχολογικό βασανισμό… Με δυο λόγια, για να έχει νόημα η επέμβαση τού Θεού, δεν πρέπει να είναι ΜΟΝΟ σε μια περίσταση, ή μόνο για τα παιδιά μιας περιοχής, αλλά ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Παύση κάθε κακίας και κάθε αδικίας, και τερματισμό τού πόνου και τής θλίψης, ακόμα και αυτού τού θανάτου!

Στην ουσία δηλαδή, αν θελήσουμε να έχει νόημα η ερώτηση, πρέπει να διατυπωθεί ως εξής: "Γιατί ο Θεός δεν βάζει ένα τέρμα στην ανθρώπινη ιστορία, για να φέρει αιώνια ευτυχία και ζωή;"

Οι λόγοι επεμβάσεων τού Θεού

Ο ίδιος ο Θεός, απεκάλυψε στους Χριστιανούς ότι έκανε δύο ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ επεμβάσεις στην ανθρώπινη ιστορία, για να σώσει τον κόσμο.

Α) Η πρώτη ήταν πριν από 7.500 χρόνια, όταν επέλεξε τον Αδάμ να γίνει ο πνευματικός πατέρας τής ανθρωπότητας καλώντας τον σε ύπαρξη, και να ξεκινήσει μια ατελεύτητη περίοδο ειρήνης και ευτυχίας. Όμως ο Αδάμ, προτίμησε ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Όσο κι αν ήθελε ο Θεός, ο ίδιος ο άνθρωπος τον αρνήθηκε και προτίμησε "τον δικό του τρόπο ζωής". Και ο Θεός του επέτρεψε ΝΑ ΖΕΙ ΟΠΩΣ ΕΠΕΛΕΞΕ, μακριά από Αυτόν. Μόνο που έτσι υπάρχει δυστυχία!

«Δεν τον άφησε όμως ήσυχο να ζήσει τη ζωή που επέλεξε ο Θεός τον άνθρωπο. Πάντα ήταν στα "πόδια" του, του έστελνε λοιμούς, κατακλυσμούς, τιμωρίες…» μας είπε ένας αθεϊστής που ρωτούσε για την "μη επέμβαση τού Θεού". Και εδώ φάνηκε η αντιφατικότητά του. Από τη μία παραπονιόταν γιατί ο Θεός δεν επεμβαίνει, και από την άλλη παραπονιόταν ότι δήθεν ο Θεός δεν άφησε τον άνθρωπο ήσυχο! Για τις ευλογίες που ο Θεός ετοιμάζει ήταν για τον άθεο αυτόν ανύπαρκτος. Αλλά για τους κατακλυσμούς και τις καταστροφές που Ο ΑΘΕΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΩΝΕ ΑΔΙΚΩΣ, ο Θεός υπήρχε, και ήταν άδικος!

Στα παραπάνω του απαντήσαμε τα εξής:

Ο Αδάμ συνέχισε να ζει χωρίς ενόχληση. Και κάποτε μετανόησε, και αναζήτησε πάλι τον Θεό. Αλλά πλέον θα περίμενε τον Χριστό για να ολοκληρωθεί το έργο αυτό. Ομοίως ζούσαν χωρίς ενόχληση όλοι οι άνθρωποι που διάλεξαν τον δρόμο της απομάκρυνσης από τον Θεό, στο βαθμό που η πορεία τους δεν κατέστρεφε τη φύση.

Ο κατακλυσμός δεν ήταν παγκόσμιος, και δεν είχε ως στόχο τους απίστους ανθρώπους. Ως στόχο είχε τους ανθρώπους της γενιάς του Αδάμ, που είχαν κάνει διαθήκη με τον Θεό να αγωνιστούν να φέρουν στη γη τον Χριστό. Αυτοί χτυπήθηκαν από τον Κατακλυσμό. Και ο κατακλυσμός έλαβε χώρα (όπως και κάθε καταστροφή), επειδή Ο ΘΕΟΣ ΑΠΕΣΥΡΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ προς αυτούς που τον εγκατέλειψαν. Αλλά και πάλι ο Θεός τους είχε ειδοποιήσει ότι θα έρθει κατακλυσμός. Η κτίση τιμωρεί τους ασεβείς, και όχι ο Θεός. Έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Αλλά ο Θεός πάντα προειδοποιεί. Και δεν φταίει για όσους δεν δίνουν σημασία στις προειδοποιήσεις Του.

Ο Θεός επειδή σέβεται την ελευθερία μας, αφήνει τον κόσμο χωρίς να επεμβαίνει. Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουν τόσα δεινά. Επειδή ΕΜΕΙΣ δεν Τον θέλουμε στα πόδια μας. Και αντί να τον καλέσουμε τον πολεμάμε. Και γινόμαστε παγανιστές και αθεϊστές, και εχθροί Του. Εμείς τον εχθρευόμαστε. Όχι Εκείνος εμάς. Και ήρθε και πέθανε για εμάς, και πάλι δεν τον δεχόμαστε. Αλλά σε όσους τον δέχονται και προσαρμόζουν τη ζωή τους με τη συνταγή Του, γίνεται βοηθός, οδηγός και Πατέρας. Και τους οδηγεί στη θέωση και στην αφθαρσία. Και νικούν το θάνατο. Ώσπου ΟΛΟΙ μια μέρα θα τον ζητήσουν, και ο Χριστός θα έρθει. Γιατί αν δεν τον καλέσουμε δεν έρχεται, σεβόμενος την ελευθερία μας.

Β) Αυτή ήταν η δεύτερη μεγάλη επέμβαση τού Θεού στον κόσμο. Η έλευση τού Χριστού. Μια έλευση που προετοιμαζόταν από την αποτυχία τού Αδάμ ακόμα! Γιατί ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο Του, έστω κι αν ο κόσμος εγκατέλειψε Αυτόν. Ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο για ένα σκοπό: Για να ζει μια ζωή ευτυχίας και αγάπης μαζί Του. Και μόνο η βούληση τού ιδίου τού ανθρώπου είναι αυτή που εμποδίζει τον Θεό να επέμβει.

"Μα τότε, γιατί ο Θεός δεν άφησε τον ανυπάκουο άνθρωπο στην καταδικασμένη μοίρα του; Γιατί μπλέκεται στα πόδια του ανθρώπου ζητώντας να τον πιστεύει;" μας ρώτησε ο άθεος εκείνος, και με το εκπληκτικό αυτό ερώτημα, έδειξε ξανά την ίδια αντίφαση, καθώς πριν παραπονιόταν γιατί ο Θεός εγκατέλειψε τον άνθρωπο! Τώρα παραπονιόταν πλέον γιατί συνέχισε να ασχολείται μαζί μας! Και στις εκφράσεις του ήταν σαφές ότι το πρόβλημά του ήταν η ύπαρξη τού Θεού, και όχι "η μη επέμβαση".

Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «Είδε όσα εποίησε και ήταν καλά λίαν» γράφει η Αγία Γραφή. Τα πάντα ήταν όπως έπρεπε. Ο άνθρωπος ήταν ελεύθερος, πλασμένος κατ' εικόνα Θεού, και ΜΠΟΡΟΥΣΕ να σωθεί και να διορθωθεί, ακόμα και στην περίπτωση πτώσης. Ο Αδάμ είναι πλέον με τον Θεό, μετανοημένος και αναστημένος με το Άγιο Πνεύμα, όταν ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη, και πήρε τους νεκρούς μαζί Του. Γιατί το σχέδιο τού Θεού για σωτηρία ποτέ δε σταμάτησε. Βρίσκεται εν προώδω, και προχωράει, για να σταματήσει κάθε δυστυχία στον κόσμο.

Ο κόσμος είναι ΤΟΥ ΘΕΟΥ, και όχι του ανθρώπου. Και στον κόσμο αυτό, δεν υπάρχουν μόνο οι καημένοι αυτοί που τον μισούν. Υπάρχουν και δίκαιοι, που τον αποζητούν καθημερινά, και που του ζητούν να σώσει και τους αγαπημένους τους συνανθρώπους, όπως και αυτούς. Και ο Ίδιος φυσικά αυτό ζητάει. Και τους δίνει ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ όλα όσα χρειάζονται για να τον πιστέψουν, χωρίς ποτέ να εκβιάζει την πίστη τους. Δεν βγαίνει ποτέ στον ουρανό να τους πει να τον πιστέψουν. Αυτό θα εκβίαζε την ελευθερία τους. Αλλά μόνο σε αυτούς που τον αγαπούν εμφανίζεται και γίνεται φίλος τους. Τους άλλους τους αφήνει πάντα διέξοδο, να απορρίψουν την ύπαρξή Του, αν αυτό είναι που θέλει η κακή τους προαίρεση. Μόνο «όποιος θέλει πίσω μου να έρθει» λέει ο Χριστός. Δεν εκβιάζει κανέναν. Αλλά από την άλλη, δεν θα αφήσει κανέναν χωρίς τη δυνατότητα να φανερώσει την προαίρεσή του, αν είναι καλή ή κακή.

Στο κάτω – κάτω, ο κόσμος για τους πιστούς έγινε, και όχι για τους απίστους. Και ο κόσμος έχει έναν προορισμό: Την τελείωση, και την αφθαρσία. Ο προορισμός θα επιτευχθεί αργά ή γρήγορα. Και όλα θα ολοκληρωθούν είτε το θέλουν, είτε δεν το θέλουν οι ασεβείς. Και θα είναι και αυτοί εκεί, ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΤΕ. Μόνο που τότε ο κόσμος θα είναι διαφορετικός. Και δεν θα μπορούν πια να κακοποιήσουν. Αυτή θα είναι η κόλασή τους, και «ο τριγμός των οδόντων» από το διψαλέο μίσος τους για τον ευεργέτη τους, και για την ανεκπλήρωτη επιθυμία τους για αδικία.

Ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη. Εμείς οι πιστοί τον έχουμε ανάγκη, και τον καλούμε. Και όταν επεμβαίνει στην κτίση μας, το κάνει ως απάντηση στις προσευχές της Εκκλησίας. Ημών των πιστών.

Η αφάνεια τών υποσχέσεων

Ο πιστός, αυτός που φαινομενικά παθαίνει ό,τι και ο άπιστος, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. Μόνο το σώμα θα πεθάνει. Η ψυχή θα παραμείνει ζωντανή, ενωμένη με το Άγιο Πνεύμα, εφόσον από αυτή τη ζωή φρόντισε να επιτύχει την ένωση αυτή, την οποία απέτυχε να συντηρήσει αρχικά ο Αδάμ.

«4 και εξαλείψει απ' αυτών ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος ουκ έσται έτι, ούτε πένθος ούτε κραυγή ούτε πόνος ουκ έσται έτι· ότι τα πρώτα απήλθον. 5 Και είπεν ο καθήμενος επί τω θρόνω· ιδού καινά ποιώ πάντα». (Αποκάλυψις 21/κα΄ 3-5). Τότε ολοκληρώνεται η δημιουργία. Από «καλή λίαν» γίνεται: «τέλεια».

«Όλα αυτά γίνονται για μια άλλη ζωή που δεν μπορεί να μας αποδείξει ουδείς ότι υπάρχει, παρά μόνο από τις αφηγήσεις ανθρώπων που ανήκουν σε αυτή τη συνομωσία» επιμένει να δηλώνει ο άθεος τής συζήτησής μας.

Άρα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να την αποδείξει, εφόσον υπάρχουν μάρτυρες όλων αυτών. Σημαίνει ότι οι κακοπροαίρετοι επιμένουν να τη βλέπουν ως «συνωμοσία», αυθαίρετα, παρά τις μαρτυρίες. Αυτό λοιπόν συμβαίνει επειδή ο Θεός τους αφήνει στην πλάνη τους μια και θέλουν να ζουν «χωρίς να μπλέκεται στα πόδια τους». Αλλά θα τον δουν και αυτοί. Όμως ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ. Μόνο τότε θα καταλάβουν το λάθος τους. Όμως τότε θα έχουν ήδη φανερώσει την κακή προαίρεση των καρδιών τους. Και θα έχουν ζήσει με τρόπο που διαιώνιζε την αδικία στον κόσμο, χωρίς ποτέ να ζητήσουν βοήθεια από τον Θεό, και μη δίνοντάς του την ευκαιρία να βάλει ένα τέλος στη δυστυχία της γης. Γιατί τους σεβόταν. Όμως με τους δικούς του ανθρώπους, είναι ΠΑΝΤΟΤΕ, και τον βλέπουν, και τον γνωρίζουν και τον αγαπούν. Ο ίδιος είπε:

19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, 20 διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ' υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. (Ματθαίος 28/κη΄).

Ο Χριστός νίκησε για τους δικούς Του. Και μετά από μια σύντομη ζωή στη γη γεύονται τον Παράδεισο κοντά Του. Οι άλλοι που δεν τον θέλουν, βράζουν στο ζουμί τους, και στη ζωή αυτή και στη μέλλουσα. Δική τους η επιλογή. Εκείνος σέβεται την επιθυμία τους, και δεν μπλέκεται στα πόδια τους αφού δεν τον θέλουν. Και είναι ΑΥΤΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για την παράταση της αδικίας και τους πολέμους, και τη συνεχιζόμενη εξουσία του Σατανά. Όχι Αυτός, τον οποίο δεν θέλουν να ανακατεύεται στις δουλειές τους. Επειδή αυτοί ονειρεύονται «μια κοινωνια χωρις θεους» κατά τα λόγια τών αθέων.

Πράγματι. Δεν άλλαξε τίποτα για όσους δεν τον θέλουν. Γιατί είναι αμέτοχοι και στη σωτηρία που Αυτός έφερε. Και αυτοί βιώνουν τη θλίψη μόνο. Ποτέ όμως δεν βιώνουν τις ευεργετικές συνέπειες της συνταγής που Αυτός μας έδωσε. Γιατί ούτε την τηρούν, ούτε καν θέλουν να τη γνωρίσουν.

Πολλοί εφάρμοσαν τη συνταγή αυτή. Οι αιώνες είναι γεμάτοι με αγίους, που έζησαν σύμφωνα με τον Χριστό, και έγιναν παραδείγματα για όλους. Λίγοι, ναι. Αλλά υπαρκτοί. Γιατί αν ήταν πολλοί, ο Χριστός ήδη θα είχε έρθει. Αλλά όταν η πλειονότητα του πλανήτη δεν τον θέλει, ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ. (Δημοκρατία, όχι θεοκρατία).

Σε όλους τους αιώνες, υπάρχουν άγιοι και διάβολοι, ακόμα και μεταξύ των καθ' ομολογίαν Χριστιανών. Αλλά σε έναν κήπο, υπάρχουν και λουλούδια, υπάρχουν και ακαθαρσίες. Όπως υπάρχουν μυίγες, υπάρχουν και μέλισσες. Και οι μυίγες ΠΑΝΤΑ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΚΟΠΡΙΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ, ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΑΝΕ ΚΑΙ ΣΤΕΚΟΝΤΑΙ. Ενώ οι μέλισσες βλέπουν μόνο τα λουλούδια, και εκεί πάνε.

Έτσι και οι άνθρωποι. Άλλοι έχουν προαίρεση μέλισσας και βλέπουν τους αγίους. Μερικοί όμως είναι μόνο μυίγες, και μόνο κοπριά βλέπουν. Και τα λουλούδια είναι γι' αυτούς ανύπαρκτα.

Οι ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ τής δυστυχίας

Ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός που φανερώθηκε σε δικαίους και αδίκους. Θεράπευσε, έθρεψε, δίδαξε, ανέστησε… Αλλά αυτοί που δεν τον ήθελαν στα πόδια τους, ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ.

Οι άνθρωποι ήθελαν και θέλουν ακόμα να ζουν όπως τους αρέσει, χωρίς έναν Θεό "στα πόδια τους" κατά τον λόγο τού αθέου αυτού που προαναφέραμε. Δεν θέλουν ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΧΕΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ. Και ο Θεός τους αφήνει, να γίνονται αίτιοι τής δυστυχίας. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι τα ίδια επιθυμούν. Και Εκείνος δεν τους επιβάλλει το θέλημά Του, παρά μόνο στους πιστούς Του, που έχουν μετοχή στη Βασιλεία Του.

Δεν θα άρεσε σε κανέναν από αυτούς που παραπονιούνται για τη "μη επέμβαση" τού Θεού, να τον έχουν αστυφύλακα από πάνω τους. Δεν θα τους άρεσε να τους εμποδίζει όταν γλυκοκοιτάζουν τη γυναίκα τού συνανθρώπου τους. Ούτε να τους χτυπάει το χέρι όταν κλέβουν, ούτε να τους σβήνει το τσιγάρο όταν καταστρέφουν το σώμα τους. Ούτε να τους τυφλώνει όταν βλέπουν άσεμνα θεάματα, ούτε να τους παίρνει το ποτό και τα ναρκωτικά όταν εθίζονται. Ούτε να τους ταπεινώνει όταν επαίρονται. Γιατί ΜΟΝΟ αν ο Θεός είχε τον πλήρη έλεγχο τού κόσμου, δεν θα μπορούσαν όλοι αυτοί (οι ίδιοι που παραπονιούνται), να τον αιματοκυλούν και να τον βυθίζουν στην κατάπτωση.

24 Διο και παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εν ταις επιθυμίαις των καρδιών αυτών εις ακαθαρσίαν του ατιμάζεσθαι τα σώματα αυτών εν αυτοίς, 25 οίτινες μετήλλαξαν την αλήθειαν του Θεού εν τω ψεύδει, και εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν τη κτίσει παρά τον κτίσαντα, ος εστιν ευλογητός εις τους αιώνας· (Ρωμαίους 1/α΄).

Και οι αιώνες περνούν, και οι άνθρωποι παραμένουν στη δυστυχία, και τα παιδάκια πεθαίνουν άδικα. ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΟΥ ΛΕΝΕ: "ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ;" ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ, γιατί δεν τον θέλουν στα πόδια τους.

8 Εν δε τούτο μη λανθανέτω υμάς, αγαπητοί, ότι μία ημέρα παρά Κυρίω ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία. 9 ου βραδύνει ο Κύριος της επαγγελίας, ως τινες βραδυτήτα ηγούνται, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη βουλόμενός τινας απολέσθαι, αλλά πάντας εις μετάνοιαν χωρήσαι. 10 Ήξει δε η ημέρα Κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί, εν ή ουρανοί ροιζηδόν παρελεύσονται, στοιχεία δε καυσούμενα λυθήσονται, και γη και τα εν αυτη έργα κατακαήσεται. (Β΄ Πέτρου 3/γ΄).

Ναι, για εμάς είναι μεγάλο αυτό το διάστημα θλίψης και δυστυχίας τής ανθρωπότητας. Όχι όμως για τον Θεό. Γιατί εκείνος είναι άχρονος. Και γνωρίζει ότι οι δικοί του άνθρωποι, και αυτοί που δυστυχούν εδώ, κληρονομούν Παράδεισο, και η δυστυχία τους γίνεται γέλιο και ευτυχία. Και μόνοι οι αρνητές του θα μείνουν στο τέλος σκοτεινοί και πάντα παραπονούμενοι, γιατί μόνοι αυτοί δεν θα δεχθούν ποτέ την ευεργεσία από Αυτόν που δεν επιθυμούν στα πόδια τους. Τα παιδάκια που πέθαναν και πεθαίνουν θα ξαναγελάσουν και θα ξαναχαρούν στην ανάσταση. Αυτοί όμως ποτέ δεν θα δουν Θεού πρόσωπο, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΙ ΤΟ ΕΠΕΛΕΞΑΝ.

Η Εκκλησία διασχίζει τους αιώνες, και καλεί τους ανθρώπους να γίνουν κι αυτοί μέλη τού Χριστού. Να εγκαθιδρύσουν την εξουσία τού Χριστού σε όλη την ανθρωπότητα, για να πάψει η θλίψη και ο θάνατος. Και πάντα βρίσκει στο έργο της ΕΜΠΟΔΙΑ, αυτούς τους ίδιους τους εχθρούς τού Χριστού. Αυτούς που για χάρη τους διαιωνίζεται η δυστυχία και η θλίψη.

Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα εμποδίζουν τη σωτηρία τού κόσμου. Δεν γνωρίζουμε πόσο ακόμα θα βουτούν την ανθρωπότητα στο αίμα με την απιστία τους. Όμως η Εκκλησία θα διαβαίνει τους αιώνες, και θα κηρύττει. Θα καλεί ανθρώπους, και θα τους ενσωματώνει στο Σώμα τού Χριστού το άγιο. Και θα καλεί ΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΦΩΝΗ τον Κύριο και Δεσπότη τού κόσμου για βοήθεια και Σωτηρία.

Ώσπου μια μέρα, όλη η ανθρωπότητα ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙ. Και όλοι μαζί θα ενώσουμε τις φωνές μας σε μια μεγαλειώδη προσευχή, που θα ακούγεται από άκρη σε άκρη τού κόσμου.

ΚΑΙ ΤΟΤΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ!

17 Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· έρχου. και ο ακούων ειπάτω· έρχου. και ο διψών ερχέσθω, και ο θέλων λαβέτω ύδωρ ζωής δωρεάν. (Αποκάλυψις 22/κβ΄).

Η συμβίωση με δύσκολους ανθρώπους ..

Είναι απογοητευτικό να συναντούμε ανθρώπους ή, το χειρότερο, να ζούμε μαζί τους, που μας προκαλούν ένταση, μας μειώνουν ή μας αναστατώνουν. Όλ' αυτά είναι σημάδια της απουσίας της κοινωνίας των προσώπων, της ενότητας και της αγάπης.

Προσπαθούμε να τους αποφύγουμε, γιατί κανείς δεν αναπαύεται σε τέτοια ατμόσφαιρα. Όλοι μας θέλουμε να έχουμε χαρά, καρδιακή ειρήνη, ζωντάνια και όχι μιζέρια. Η αποφυγή όμως τέτοιων ανθρώπων δεν είναι πάντα εφικτή, γιατί ενδέχεται να ζούμε ή να εργαζόμαστε μαζί.

Τι θα γίνει τότε; Να συνεχίσουμε να έχουμε τ' αρνητικά συναισθήματα, που, αναπόφευκτα, θα μας οδηγήσουν σε λύπη, θλίψη και κατάθλιψη, με αποτέλεσμα την ασθένεια;

Η συμβουλή «μην το λαμβάνεις υπόψιν, περιφρόνησέ το», φαίνεται πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί, αφού το πρόβλημα είναι εδώ, το αντιμετωπίζουμε, δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε ούτε να το αγνοήσουμε.

Αν δεχτούμε την αλήθεια πως ό,τι μας συμβαίνει στη ζωή, θετικό ή αρνητικό, έχει τον λόγο του και απεργάζεται, αν θέλουμε, την ολοκλήρωσή μας ως πρόσωπα – αυτό, δηλαδή, που λέμε στη θεολογική γλώσσα «σωτηρία» – τότε θα δούμε διαφορετικά και ήρεμα την όποια παρουσία ανθρώπου, όπως και την όποια δυσκολία μας έλθει.

Κι ακόμα, αν κατανοήσουμε πως ο εαυτός μας έχει πολλά εξογκώματα, ποικίλα πνευματικά νοσήματα που, συνήθως, κρύβονται, τότε θα ανακαλύψουμε πως οι δύσκολοι «πλησίον» μας γίνονται ο καθρέφτης μας, που δείχνουν πως, τελικά, δεν είμαστε αυτοί που μας θεωρούν οι άλλοι ούτε όπως εμείς θεωρούμε τον εαυτό μας γεμάτο αρετές και χαρίσματα.

" Θα ανακαλύψουμε πως απουσιάζει ή είναι λίγη η υπομονή, η ανεκτικότητα, η αγάπη και η συγχωρητικότητα, που μας κάμνουν όμοιους με τον Θεό που μας υπομένει, μας ανέχεται, μας αγαπά και μας συγχωρεί. "

Η ανακάλυψη αυτή μπορεί να μας οδηγήσει σε νέα θεώρηση του εαυτού μας, που «στενάζει και οδυνάται» κάτω από μια ψεύτικη χριστιανική ζωή, μια επιφανειακή πνευματικότητα και μια ανούσια κοινωνικότητα.

Κατανοώντας, βέβαια, τη δυσκολία να γίνουμε διαφορετικοί, «να ζούμε με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή∙ 'ανεχόμενοι αλλήλων εν αγάπη'», (Εφ. 4,2) κατά τον Απόστολο Παύλο, μπορεί ν' αρχίσουμε να προσευχόμαστε καρδιακά, ουσιαστικά, ως να βυθιζόμαστε και να φωνάζουμε «βοήθεια».

Στη συνειδητοποίηση ποιοι πραγματικά είμαστε, και στην προσευχή που ζητά από τον μόνο Δυνάμενο να μας βοηθήσει, συντρίβεται η έπαρση της καρδίας, ταπεινώνεται κι έρχεται η Χάρις του Θεού που μεταποιεί την αδυναμία σε δύναμη, τα μη όντα σε όντα, την ένταση σε γαλήνη μεγάλη.

Αλήθεια, δεν αλλάζει κανένας άνθρωπος, επειδή εμείς το θέλουμε. Αλλάζουμε εμείς, αν το θέλουμε. Τότε θα ειρηνεύσει η μέσα και γύρω μας ατμόσφαιρα, γιατί το Πνεύμα το άγιο θα μας χαρίσει ως δώρα την ενότητα, τη χαρά και την ειρήνη.

Αυτά που όλοι θέλουμε αλλά γίνονται πραγματικότητα σ' αυτούς που μεταβαίνουν από την επιθυμία, τη θέληση και τη συνειδητοποίηση, στα έργα, στην προσπάθεια, στο να κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να κάνει ο Θεός ό,τι δεν μπορούν.

Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα»,

«Παρατίθεμαι» σημαίνει: καταθέτω κάτι δικό μου στα χέρια άλλου για να το φυλάσσει· ή, παραδίδω πρόσωπο στη φροντίδα κάποιου. Ό λειτουργός λοιπόν μας προτρέπει ν' αφήσουμε, να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας και ο καθένας μας όλους τους άλλους και όλη μας τη ζωή στον Χριστό, τον Θεό μας. Το πρόσωπο στο Όποίο καλούμαστε να εμπιστευθούμε τα πάντα, δεν είναι ένας κοινός άνθρωπος, έστω και πιο αξιόπιστος. Είναι ο Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος και από την αγάπη του προς εμάς έφθασε να σταυρωθεί για τη σωτηρία μας είναι «ο Θεός ημών», στον οποίο οφείλουμε τέλεια πίστη και υπακοή

Το «παραθώμεθα» σημαίνει να στηρίξουμε την ελπίδα μας στον Κύριo πρώτα-πρώτα για τη σωματική μας επιβίωση.

Να εμπιστευθούμε ολόκληρη τη ζωή μας στον Χριστό, σημαίνει να στηρίξουμε την πίστη και ελπίδα μας σ' Εκείνον για όλα τα θέματα της ζωής μας, έχοντας την απόλυτη βεβαιότητα ότι ο Κύριος όχι απλώς θα μας βοηθήσει, όταν Του το ζητούμε, αλλά και ότι έχει την πρωτοβουλία της φροντίδας για μας.

Επίσης για την οικογενειακή μας αποκατάσταση και αργότερα για τη συντήρηση και στερέωση της οικογένειάς μας. Σημαίνει ν' ανατρέφουμε τα παιδιά μας «έν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», να κάνουμε ό,τι εξαρτάται από εμάς για την προκοπή τους και να λέει η καρδιά μας το «έχει ο Θεός» για το μέλλον τους.

Να έχουμε την αναφορά μας στον Κύριο σε όλα τα θλιβερά και ευχάριστα γεγονότα: στα πρώτα για να μας δίνει υπομονή, στα δεύτερα με ευγνωμοσύνη, αναγνωρίζοντας τον Δωρεοδότη.

 Άναθέτουμε στον Κύριο όλα τα θέματα, τα προβλήματά μας, τις δυσκολίες και αποτυχίες, τη φτώχεια, τον πλούτο, την επαγγελματική μας αποκατάσταση και σταδιοδρομία την αδικία που γίνεται εις βάρος μας, «μή έαυτούς εκδικούντες, αλλά διδόντες τόπον τη οργή» (Ρωμ. ιβ' 19), δηλαδή μή ζητώντας εκδίκηση, αλλά αφήνοντας το ζήτημα στον Θεό, ο Όποίος θα αποδώσει το δίκαιο ώς πάνσοφος παιδαγωγός.

Να εμπιστευθούμε στον Κύριο όχι μόνο το παρόν και το μέλλον, αλλά και το παρελθόν μας. Τα λάθη και τα παραστρατήματα του παρελθόντος να τα ρίξουμε στην άβυσσο των θείων οικτιρμών μέσω του Μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως.

Ο ψάλτης απαντά στη σχετική λειτουργική προτροπή εκ μέρους όλων μας: «Σοί, Κύριε». Δηλαδή: Σ' Εσένα, Κύριε. Σ' Εσένα εμπιστευόμαστε τα πάντα, σ' Εσένα αφιερώνουμε ολόκληρη την ύπαρξή μας.

«Της παναγίας, αχράντου, υπερευλογημένης, ενδόξου, δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, μετά πάντων των αγίων μνημονεύσαντες, εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Δηλαδή: «Αφού στρέψουμε τη σκέψη μας στην πανάγια, αμόλυντη, υπερευλογημένη, ένδοξη Κυρία μας Θεοτόκο και αειπάρθενο Μαρία, μαζί με όλους τους Αγίους, ας εμπιστευθούμε τους εαυτούς μας και ο καθένας μας τους άλλους και όλη μας τη ζωή στον Ιησού Χριστό, τον Θεό μας».

Το κέντρο της προτροπής αυτής βρίσκεται στις τελευταίες λέξεις, «Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

 Γιατί οι γυναίκες δεν κάνει να μπαίνουν μέσα στο Ιερό ή να γίνονται κι εκείνες ιερείς ;

Προκειται πλέον για  ένα σύγχρονο θέμα.
Η Αγγλικανική «εκκλησία» έχει ήδη εισαγάγει στην λατρεία ιέρειες. Δηλαδή οι γυναίκες τελούν την «θεία λειτουργία» πολύ δε παραπάνω αφού είναι ιερείς. Μπαίνουν φυσικά και στον χώρο του ιερού.

Όπως θα ξέρετε η προσφορά θυσίας είναι μία ιερατική πράξις. Ο Κάιν. Ο Άβελ. Ο Αβραάμ. Ο Ιακώβ. Ο Αααρόν. Όλοι αυτοί τί έκαναν; Προσέφεραν θυσίαν. Παρατηρούμε όμως από την Αγίαν Γραφήν, ότι όλοι εκείνοι οι οποίοι προσέφεραν θυσίαν ήταν άνδρες .Δεν αναφέρεται πουθενά σε καμμία περίπτωση, ούτε μία, να έχει προσφέρει θυσία, γυναίκα. Αυτό σήμαινε ότι το ιερατικό μέρος το είχε πάντοτε ο άνδρας και συγκεκριμένα ο κάθε οικογενειάρχης, ο οποίος εξετέλεσε και χρέη ιερατικά θυσιάζοντας τόσο μέσα στον λαό του Θεού, όπως είναι οι Εβραίοι, όσο και εις τους ειδωλολάτρας. Κάθε οικογενειάρχης ήτο και ιερεύς διότι μπορούσε να προσφέρει θυσία. Αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό.

Έτσι βλέπομε και καθ 'όλον το μήκος της Καινής Διαθήκης αλλά και της εκκλησιαστικής μας παραδόσεως, να μην φαίνεται πουθενά γυναίκα να ιερατεύει. Ο Χριστός είχε βεβαίως μαθητάς. Αυτοί οι μαθηταί, οι Απόστολοί Του, χειροτόνησαν επισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους. Πουθενά δεν βλέπομε όμως ανάθεση ιερατείας σε γυναίκα.

Βεβαίως, την συντροφιά του Κυρίου ακολουθούν και κάποιες γυναίκες που είχανε ευεργετηθεί. Και όπως λέγει ο Ιερός Ευαγγελιστής από τα υπάρχτοντα τους υπηρετούσαν τον Κύριο και την συνοδεία Του. Δεν βλέπομε όμως να έγινε ανάθεση ιερωσύνης. Πουθενά. Μπορεί οι γυναίκες να έγιναν ιεραπόστολοι να κηρύξουν το Ευαγγέλιο αλλά ιερωσύνη πουθενά.

Σας κάνει εντύπωση, ούτε αυτή η Θεοτόκος δεν εμφανίζεται με ιερατική ιδιότητα. Ούτε η Θεοτόκος. Έτσι, από την Παλαιά Διαθήκη, από την εποχή του Κάιν και του Άβελ μέχρι τον Κύριον τον Ιησούν Χριστόν, και από τον Ιησούν Χριστόν καθ' όλον το μήκος της Καινής Διαθήκης δεν βλέπουμε πουθενά ανάθεση ιερατικών καθηκόντων σε γυναίκα.

Πώς τώρα, ύστερα από δύο χιλιάδες χρόνια Χριστιανισμού μπορούμε να λέμε ότι μπορεί η γυναίκα να ιερατεύει;

Αυτό είναι ένας νεοτερισμός. Είναι ένα ξένο πράγμα από το ήθος της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας και όλα αυτά τα επινοούν μόνον οι αιρετικοί, όπως είναι οι Αγγλικανοί. Γι' αυτό ας προσέξουμε. Μην νομίζετε πράγματα που γίνονται έξω στην Ευρώπη και στην Αμερική, ύστερα από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια φτάνουν και σε μας. Δεν έγινε τίποτα έξω που να μην έφτασε και σε μας.

Κάποια μέρα λοιπόν μπορεί να αρχίσει να τίθεται θέμα. Μπορεί κάποιες γυναίκες να αρχίσουν μαινόμενες να βγαίνουν στους δρόμους και να φωνάζουν ότι πέρα από τον φεμινισμό που επικαλούνται, ότι θέλουν ισότητα με τους άντρες και να είναι και αυτές ιερείς. Γιατί τάχα λέγει εσείς μόνοι και όχι και εμείς να ιερατεύουμε;

 Αυτό είναι διαβολικό διότι δεν το παρέδωκεν ο Κύριος ούτε υπήρξε εις την ιστορία. Δεν πρέπει λοιπόν έτσι να σκέφτεται μία γυναίκα, ότι μπορεί κάποτε να γίνει ιερεύς.

Ποια πρέπει να είναι η πνευματική κατάσταση εκείνων που κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού;

 Ο απόστολος Παύλος παραγγέλλει: «Όποιος τρώει τον Άρτο και πίνει το Ποτήριο του Κυρίου ανάξια, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Γι' αυτό πρέπει να εξετάζει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του, και τότε να τρώει από τον Άρτο και να πίνει από το Ποτήριο» (Α' Κορ. 11:27-28). 

Πρέπει, λοιπόν, πριν από κάθε Μετάληψη των αχράντων Μυστηρίων, να εξετάζουμε προσεκτικά την ψυχή μας και, αν διαπιστώνουμε πως έχει τον παραμικρό ρύπο αμαρτίας, να την καθαρίζουμε με τη μετάνοια· ύστερα να πλησιάζουμε στο άγιο Ποτήριο με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη. Γιατί «όποιος τρώει τον Άρτο και πίνει τον Οίνο ανάξια,… τρώει και πίνει για την καταδίκη του» (Α' Κορ. 11:29).

Απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στα θεία Μυστήρια είναι και η συμφιλίωση με τους συνανθρώπους μας εκείνους, τους οποίους τυχόν πικράναμε με τη συμπεριφορά μας. 

«Όταν προσφέρεις το δώρο σου στον ναό», είπε ο Κύριος, «και εκεί θυμηθείς πως ο αδερφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί, μπροστά στο θυσιαστήριο του ναού, το δώρο σου, πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδερφό σου, και ύστερα έλα να προσφέρεις το δώρο σου» (Ματθ. 5:23-24).

Από το βιβλίο: Γέροντος Ευστρατίου (Γκολοβάνσκι), Απαντήσεις σε ερωτήματα χριστιανών.

*Τι σημαίνουν οι Μετάνοιες;*
– ΓΕΡΟΝΤΑ, γιατί στο Άγιον Όρος κάνετε τόσες πολλές μετάνοιες;

– Για να αδυνατίσουμε!

Τί είναι αυτά, που ρωτάς, ευλογημένε; Τόσα χρόνια μέσα στην Εκκλησία και δεν ξέρεις;

Οι μετάνοιες γίνονται για πολλούς λόγους. Προσπίπτουμε με το σώμα μας στη γη για να δηλώσουμε τη συντριβή μας και τη μετάνοιά μας.

Μας βοηθά άλλωστε να ακουμπούμε το μέτωπο χάμω, να μην ξεχνάμε ότι γη και σποδός είμαστε. Πάλι στη γη αυτή θα επιστρέψουμε.

Κατόπιν σηκωνόμαστε και με αυτόν τον τρόπο διακηρύττουμε ότι έτσι θα αναστηθούμε, στεκάμενοι στα δύο μας πόδια κατά την εσχάτη ημέρα, στην Δεύτερα Παρουσία του Χριστού μας.

Επίσης προσπίπτουμε στη γη για να γίνουμε και εμείς πνευματική γη αγαθή, κατάλληλη γιά να δεχτεί τον Χριστό και να καρποφορήσει εκατονταπλασίονα.

Επίσης, οι μετάνοιες είναι και απόδοση τιμής και δόξας προς τον Ύψιστο Θεό. Πάντως από την εμπειρία μου έχω διαπιστώσει πως οι μετάνοιες πολύ βοηθούν στο να κάμπτεται το αλαζονικό και επηρμένο πνεύμα μας και να συστέλλεται όπως του τελώνη.

Αχ, αν γνώριζαν οι Χριστιανοί, πόσο ευεργετικές είναι οι μετάνοιες στην ψυχή και στο σώμα, δεν θα ασχολούνταν με τη γιόγκα και όλα αυτά τα Ινδουιστικά και νεοεποχίτικα τεχνάσματα, που βλάπτουν μακροπρόθεσμα όλο τους το είναι αφήνωντας στο τέλος μία δαιμονική αποφορά και μπόχα στην ψυχή τους…

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου

Ο Απ. Παύλος μας προτρέπει: "αδιαλείπτως προσεύχεσθε" (Α' Θες 5,17).

Με σκληρή και επίμονη προσπάθεια μπορούμε πολλά να πετύχουμε, αλλά εάν παύσουμε να προσευχόμασθε, θα πέσουμε σίγουρα, αργά ή γρήγορα θύμα του πονηρού που καραδοκεί.

 Η προτεραιότητα που δίνουμε στην προσευχή δείχνει και την προτεραιότητα που δίνουμε στον ίδιο τον Θεό.
Ας προσέξουμε να μην αφήσουμε τον εχθρό της ψυχής μας να μας παγιδεύσει σε μία ζωή χωρίς προσευχή. Έχουμε το προνόμιο με την πίστη και την προσευχή μας να κινήσουμε ακόμη και βουνά, βουνά προβλημάτων, θλίψεων, δοκιμασιών.

Ας εξετάσουμε προσεκτικά μήπως το μυστικό όλων των αποτυχιών μας, ατομικών, οικογενειακών, κοινωνικών, πνευματικών είναι αποτέλεσμα της έλλειψης επικοινωνίας με τον Θεό μέσω της προσευχής.

 Να ζητούμε ό,τι χρειαζόμαστε από τον Θεό Πατέρα στο όνομα του Χριστού με την βεβαιότητα ότι θα μας δοθεί. Ας μην αφήνουμε αχρησιμοποίητο το θαυμάσιο αυτό όπλο της προσευχής και ας "εμμένουμε καρτερικά στην προσευχή αγρυπνώντας σε αυτήν με πνεύμα ευχαριστίας" (Κολ 4,2).

Πόση αξία έχει ένα λεπτό της ώρας, μία στιγμή της ζωής μας; Συχνά δεν το συνειδητοποιούμε. Κι όμως αυτό το λεπτό που αφήσαμε να περάσει αναξιοποίητο μπορεί να είναι καθοριστικό.

Στενοχωρούμαστε εάν καθυστερήσουμε ένα λεπτό και χάσουμε το πλοίο ή το αεροπλάνο. Πόσο περισσότερο θα πρέπει να στενοχωρούμαστε εάν η καθυστέρηση μας κάνει να χάσουμε μίαν ολόκληρη αιωνιότητα. Από μας ο Χριστός περιμένει με απλωμένα τα χέρια στον Σταυρό να αξιοποιήσουμε την στιγμή, να βρούμε το ένα λεπτό αυτό που θα πάρουμε μία καθοριστική απόφαση για την ζωή μας, να γονατίσουμε και ταπεινά, όπως ο τελώνης να προσευχηθούμε λέγοντας "ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ", ώστε να αρχίσουμε μία νέα ζωή, μία νέα πνευματική προσπάθεια κοντά στον Χριστό και μέσα στην Εκκλησία.

Στην ευσπλαχνία του Θεού οφείλουμε την ύπαρξή μας και την συνέχιση της ζωής μας. Χάρη στην ευσπλαχνία Του ο Θεός ανέχεται ακόμη τους αμαρτωλούς και συνεχίζει να μας καλεί σε μετάνοια και σωτηρία .

Ωστόσο η πύλη της σωτηρίας δεν θα είναι για πάντα ανοιχτή. Ας μην αφήνουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρει ο Χριστός για μετάνοια. "Ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού ημέρα σωτηρίας" (Β' Κορ 6,2).

Οι περισσότεροι των ανθρώπων αγωνίζονται σκληρά σε όλη τους την ζωή να αποκτήσουν όλο και περισσότερα πλούτη, να συγκεντρώσουν όλο και πιο πολλά αγαθά.

Μία διδακτική ιστορία μας δείχνει το μάταιο της προσπάθειας αυτής. Ένας άρχοντας υποσχέθηκε στον υπηρέτη του ότι θα του χαρίσει όση έκταση γης μπορούσε να καλύψει περπατώντας για μίαν ημέρα, αρκεί να επέστρεφε πριν βραδιάσει. Ο υπηρέτης άρχισε να τρέχει ώστε να καλύψει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση. Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και ο υπηρέτης άρχισε τότε να σκέφτεται πως ήταν ώρα για να λάβει τον δρόμο της επιστροφής. Όμως δεν είχε δυνάμεις. Είχε εξαντληθεί από την υπερπροσπάθεια. Το πρωί οι άνθρωποι του άρχοντα τον βρήκαν νεκρό. Οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουν με τον υπηρέτη της ιστορίας μας. Αρχίζει τον αγώνα της ζωής του για να αποκτήσει όσο μπορεί περισσότερα επίγεια αγαθά και προσκολλά την καρδιά του σε αυτά. Και έρχεται η ώρα που το μόνο που θα πάρει μαζί του είναι δύο μέτρα γης, το έδαφος που θα ταφεί.

Ας μην κάνουμε το λάθος να νομίζουμε πως θα κερδίσουμε τον κόσμο όλον. ΄Οσο είναι καιρός ακόμη να σκεφθούμε το αιώνιο μέλλον που μας προσφέρει ο Χριστός.

Γιατί "τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος αν κερδίσει τον κόσμον όλον αλλά χάσει την ψυχή του;" (Ματθ 16,26). Ο Χριστός με το αίμα Του άνοιξε για μας δρόμο προς τον ουρανό, οδόν σωτηρίας και απολυτρώσεως. "Χάρη σε Αυτόν έχουμε την απολύτρωση διά του αίματός Του, την συγχώρηση των αμαρτιών μας, σύμφωνα με τον πλούτο της χάρης Του" (Εφεσ. 1,7).

Μέσα στον κόσμο που είναι μία ΄΄κοιλάδα δακρύων" κατά τον ψαλμωδό, κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από θλίψεις και πόνους.. Είναι αναπόφευκτες οι απογοητεύσεις, οι στενοχώριες, οι θλίψεις, που αποτελούν το καμίνι μέσα στο οποίο δοκιμάζεται η πίστη μας.

Δεν πρέπει να αφήνουμε τις θλίψεις να μας καταβάλλουν, αλλά να έχουμε κατά νουν τον μακαρισμό του Κυρίου: "μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται" (Ματθ 5,4). Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας στις δοκιμασίες, γιατί ο Κύριος μας είπε ότι θα είναι μαζί μας όλες τις ημέρες της ζωής μας έως της συντελείας του αιώνος (Ματθ 28,20).

Αλλά και πάλι σε άλλη ευκαιρία ο Κύριος διαβεβαίωσε τους μαθητές Του ότι δεν θα τους εγκαταλείψει μόνους και αβοήθητους. "Όταν έλθει ο Παράκλητος, που θα σας πέμψω εγώ από τον Πατέρα, το Πνεύμα της Αληθείας, που εκπορεύεται από τον Πατέρα, Εκείνος θα μαρτυρήσει για Μένα" (Ιω 15,26). Ο Χριστός μίλησε για τον Παράκλητο, το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που θα ερχόταν για να μείνει κοντά μας, να μας βοηθήσει, να μας δώσει παράκληση και παρηγορία, αλλά και καθοδήγηση στην ζωή μας κατευθύνοντάς μας προς την αληθινή πίστη.

 Όταν γνωρίζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος, είναι δίπλα μας κάθε στιγμή και σε κάθε περίσταση, έτοιμος να μας παρηγορήσει και να τονώσει τις καρδιές μας και να μας ενισχύσει, ιδίως σήμερα, που πολύ περισσότερο χρειαζόμαστε τον Παράκλητο, καθώς έχουμε ανάγκη από την παρηγορία Του και την δύναμή Του, για να μείνουμε στο θέλημα του Θεού και να δίνουμε συνεχή και ζωντανή μαρτυρία για τον Χριστό στον κόσμο.
Πόσο μας ενθαρρύνει και μας παρηγορεί η παρουσία του Παρακλήτου μέσα σε έναν κόσμο γενικής αναταραχής και ανησυχίας!

Οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για να διασφαλίσουν την περιουσία που κληρονόμησαν, για να την μεταδώσουν στα παιδιά τους. Ξοδεύουν πολύ χρόνο για να συσσωρεύσουν υλικά αγαθά και όταν πεθάνουν, οι κληρονόμοι μαλώνουν για την διανομή τους.

 Για κάθε χριστιανό όμως η μεγαλύτερη κληρονομία είναι η πίστη στον Χριστό. 

 
  Αιωνία μνήμη σημαίνει ατελείωτη ζωή κοντά στον Θεό, μετοχή στην Βασιλεία του Θεού, όπου δεν θα υπάρχει πόνος, λύπη και στεναγμός.

Είναι το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί ένας χριστιανός να αποκτήσει, γι' αυτό και ο Χριστός μας προτρέπει να ζητούμε πρωτίστως την μετοχή μας στην Βασιλεία του Θεού, πράγμα το οποίο ο ίδιος ο Θεός υπεσχέθη στο ανθρώπινο γένος μετά την εκδίωξη των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο.

Η αιωνία ζωή προσφέρεται με την μεσιτεία του Χριστού, με την εκουσία θυσία του, με το αίμα του. Πρόγευση της αιωνίας αυτής ζωής επιτυγχάνεται από την παρούσα ζωή, με την υπακοή στο θέλημα του Θεού, εντός της Εκκλησίας.

Ο Κύριος ανταμείβει την υπακοή στο θέλημά του με την αιωνία ζωή, γι' αυτό ο πιστός θα πρέπει να προσανατολίζεται προς την ορθή πορεία, χωρίς να έλκεται από την ματαιότητα.

Η πορεία προς την αιωνία ζωή είναι γεμάτη από θλίψεις και κακουχίες, οι οποίες όμως, σε σύγκριση με το αποτέλεσμά τους το οποίο είναι αιώνιο, είναι ελαφρές, λησμονούνται σύντομα, αρκεί ο πιστός να δίνει περισσότερη αξία στα μη βλεπόμενα, αφού το φθαρτό ανθρώπινο σώμα είναι προσωρινή κατοικία, η οποία θα αντικατασταθεί από το νέο αναστημένο-ανακαινισμένο σώμα.

Εκείνος που θέλει να κληρονομήσει την αιωνία ζωή, θα πρέπει να μελετά και να εφαρμόζει τις Θείες Γραφές, διότι τα λεγόμενα του Κυρίου μεταδίδουν αιωνία ζωή, όπως ομολογεί ο απόστολος Πέτρος. Θα πρέπει, επίσης, να μεταλαμβάνει εν επιγνώσει το σώμα και τι αίμα του Χριστού, ώστε να αναστηθεί την εσχάτη ημέρα και να ζήσει αιωνίως.

Μία από τις κυριότερες αιτίες για την προσέλκυση των εθνικών στην αλη- θινή πίστη ήταν και η υπόσχεση του Κυρίου για την μετοχή στην αιωνία ζωή. Οι εθνικοί χαίρονταν και εθαύμαζαν, διότι απεστάλη και γι' αυτούς ο Μεσσίας.

Η τελική κρίση για την μετοχή των χριστιανών στην αιωνία ζωή θα πραγματοποιηθεί κατά την ένδοξο δευτέρα έλευση του Κυρίου στην γη